قرآن «زبان و بیان» را از نعمت های بزرگ الهی می داند که فوائد زیادی دارد و در كنار بركات زياد آن، آفات زيادى هم نهفته است. آری انسان باید مواظب زبان این نعمت و گوهر گران بهایش باشد؛ زیرا که طبق بیان روایات زبان کلید هر خیر و شری می باشد و مومن بر دهان خود مانند صندوق طلا مهر می نهد تا باعث گناه و از بین رفتن مال و خون و آبروي مردم نشود.
«سیّد باب» در «بیان» می گوید: «و اینکه ارث نبرد از میت مگر پدر او و مادرش و زوجه او و پسر و برادر و خواهرش و معلم او، پس از اینکه از مال خود میت در مصارف او صرف می شود». و سپس می گوید: «از آنجائی که مراتب توحید در هفت حرف، تامّ می گردد که حروف اثبات باشد؛ (الّا الله) از این جهت حکم شده که ارث نبرد از میّت الا هفت نفس، چنانچه در رتبه هر صفتی، هفت رتبه تواند خدا را بآن صفت خواند: مثل اوحد و وحّاد و واحد و وحید و متوحّد و موحِد و موحّد».
نوشته "میرزا آقاخان کرمانی" و "شیخ احمد روحی" دو تن از ازلیان است که دربارهٔ احکام آئین مقدس "بیان" و پاره‌ای از وقایع تاریخی نگاشته شده‌است. نویسندگان این کتاب در ارتباط با "بهاءالله"، بنیانگذار دین بهائی و مشاورش، از تعابیری تند و توهین‌آمیز استفاده کرده‌اند. این کتاب از طرف بابیّه، بدون تاریخ و بی آنکه اسم محلّ چاپ ذکر شود، در 330 صفحه وزیری با یک مقدّمه 18 صفحه ای به چاپ رسیده است. علت نام‌گذاری کتاب به هشت بهشت، وجود هشت بابی است که در آن گردآوری شده‌است.
«سید باب» در کتاب «بیان» می گوید: «در نماز میت شش تکبیر گفته می شود که پس از هر تکبیر، نوزده مرتبه یکی از اذکاری که به ترتیب گفته شد خوانده می شود». در «گنجینه احکام» از قول «عبدالبهاء» نقل می کند: هر چند «تکبیر» در لغت به معنی «الله اکبر» گفتن است، ولی در عرف اهل «بهاء» به معنی تحیّت است و تحیّت اهل بهاء «الله ابهی» است.
علی محمّد باب می گوید: «اگر نقره و طلا به میزان شش هزار و پنج مثقال برسند لازم است نود و پنج مثقال آن را برای نقطه (سیّد باب) بدهند». همچنین می گوید: «از هر چیزی اعلی و بالاتر آن مخصوص نقطه (سید باب) است و متوسط آن مخصوص حروف حی (هیجده نفر اصحاب او) بوده و باقی، مال مردم دیگر است». باز می گوید: «آنچه برای آن نظیری نیست، لازم است در پیشگاه شمس (سید باب) در ایام اشراق آن حاضر کنید، ...» و ... .
سید باب در کتاب «بیان» به صراحت نسبت به مخالفین سخت گیری نموده و به مراتب بیش از گذشته، جان و مال آنان را غیر محترم شمرده است؛ او می گوید: «خداوند واجب کرده است بر هر پادشاهی که نگذارد کسی را از مخالفین و غیر مؤمنین در مملکت او سکنی کند و همچنین این حکم را بر همه فرض نموده است، مگر کسی را که تجارت پر سود دارد و مردم از تجارت او استفاده می کنند». همچنین می گوید: «لازم است اموال کسانی که متدین به دین «بیان» نیستند، گرفته شود».
قالَ الصّادقُ عليه السّلام :
ما مِنْ عَيْنٍ بَکَتْ لَنا اِلاّ نُعِّمَتْ بَالنَّظَرِ اِلَى الْکَوْثَرِ وَ سُقِيَتْ مِنْهُ.
هيچ چشمى نيست که براى ما بگريد، مگر اينکه برخوردار از نعمتِ نگاه به (کوثر) مى شود و از آن سيرابش مى کنند.
جامع احاديث الشيعه ، ج 12، ص 554