خلقت بدون لباس انسان نقصى بر اشرف بودن او نيست بلكه عارى بودن از لباس براى انسان به خاطر تكميل كرامت و اتمام نعمت بر او است؛ زيرا انسان اشرف مخلوقات است و بايد بتواند در هر مكانى پا گذارده و در هر موقعيتى از مواهب الهى بهره مند شود و لذا بايد برحسب تغييرات محيط، لباس عوض كند در دماى گرم لباس نازك و در دماى سرد لباس ضخيم بر تن كند و اگر با لباس همچون بعضى حيوانات باشيم دچار مشكلات مى شويم.

درحدیث غدیر، قرینه هاى وجود داردکه معناى «مولی» به جز «اولی» نیست. مانند: 1- آغاز حدیث: «الست أَولى بکم من أنفسکم». 2- پایان حدیث: «أللّهمّ وال من والاه وعاد من عاداه». 3- پیامبر(ص) بعد از اقرار گرفتن در مورد توحید و نبوت دست على(ع) را بلند کرد و فرمود: «هر کس که خدا و پیامبرش مولاى اوست، همانا این على مولاى اوست». 4-پس از پایان حدیث فرمود: «الله اکبر بر کامل شدن دین و تکمیل نعمت و خشنودى خدا از پیام رسانى و رسالت من و ولایت على بن ابى طالب». و ... .

هشام بن عبدالملک هميشه از محبوبيت و موقعيت فوق العاده امام باقر(ع) بيمناك بود و چون مى دانست پيروان پيشواى پنجم، آن حضرت را امام مى دانند، همواره تلاش مى كرد مانع گسترش نفوذ معنوى و افزايش پيروان آن حضرت گردد.

ابو نجیب طاهر درباره غدیر چنین سروده: «عید فی یوم الغدیر المسلم...، فأنزل الله تعالى جدّه**ألیوم أکملت لکم دینکم/ والیوم أتممت علیکم نعمتی**وإنّ من نصب الإمام النعم»؛ (مسلمان در روز غدیر عید مى گیرد...، و خدا این آیه را نازل کرد: امروز دین شما را کامل گرداندم و امروز نعمتم را بر شما تمام کردم، و همانا نعمتها به برکتِ نصب امام است).

روز غدیر روز عبادت است چون خداوند در آن روز دین را تکمیل و نعمت را بر بندگانش تمام کرده است و پس از روز مبعثِ پیامبر روزى بزرگ تر از روز غدیر یافت نمی شود. از این رو در روایات اعمالى براى روز غدیر وارد شده است؛ از جملۀ آن اعمال، نماز و روزه (روزه ای معادل 60 ماه روزه گرفتن طبق مفاد حدیث نبوی صحیح) است.