پاسخ اجمالی:
پاسخ تفصیلی:
از تهمتهايي كه عدّه اى از وهابيان به شيعيان وارد مي كنند اين است كه مى گويند شيعيان براى اهل قبور نذر مى كنند- مثلًا براى امام حسين (عليه السلام) نذر مى كنند- و نذر براى غير خدا شرك است.
ولى اگر آنها لااقل به يكى از كتابهاى فقهى شيعيان مراجعه مى كردند، به خودشان اجازه نمى دادند چنين تهمتى را بزنند و عوامشان را نسبت به شيعيان بدبين كنند.
در اكثر كتب فقهى شيعيان، فصلى به نام «باب نذر» وجود دارد و تمام رساله هاى مراجع تقليد و فتاواى آن ها بر اين اصل استوار است كه نذر، نوعى عبادت است و مانند بقيه عبادات بايد براى خدا باشد. دو شرط «نيت قربه الى اللَّه» و «صيغه نذر» را نيز لازمه آن دانسته اند. اگر يكى از آن دو شرط نباشد، نذر محقق نمى شود و اين دو شرط مكمل يكديگرند.
حضرت امام خميني (قدس سره) در تحرير الوسيله ، كتاب النذر، در تعريف نذر فرموده است:
«النذر هو الالتزام بعمل للَّه تعالى... و لاينعقد بمجرد النية بل لابد من الصيغة...بأن يقول: للَّه علىَّ ان اصوم أو أن اترك...»؛ (نذر آن است كه انسان ملتزم شود به انجام كارى براى خداوند متعال ... و نذر به مجرد نيت منعقد نمى شود بلكه بايد صيغه داشته باشد ... مثل اينكه انسان بگويد براى خداست بر من اينكه روزه بگيرم و يا اينكه ترك كنم ...).
همچنين دركتاب استفتائات جديد آية الله العظمي مكارم شيرازي تصريح شده كه نذر كردن براي حضرت زهرا (عليها السلام) و حضرت ابوالفضل العباس و حضرت سيّدالشهدا و ديگر ائمّه اهل بيت (عليهم السلام) اگر نذر براى خدا باشد و ثواب آن هديه به اين بزرگواران شود جايز و مشروع است.(1)
و در توضيح المسائل مراجع- احكام نذر- (مسأله 2640) فرموده اند:
نذر آن است كه انسان ملتزم شود كه كار خيرى را براى خدا بجا آورد، يا كارى را كه نكردن آن بهتر است براى خدا ترك نمايد.
بنابراين فقه شيعه و عقيده شيعيان اين است كه در ماهيت و حقيقت نذر «للَّه» بودن مدخليت دارد و اگر للَّه (براى خدا) نباشد نذر نيست، و بر فرض اگر بعضى افراد از اين اصل عدول نمايند، نمى توان عمل آن ها را به كل شيعيان تعميم داد و اصول مسلم شيعه را خدشه دار نمود.
بلى نذر كننده مى تواند ثواب كارى را كه نذر كرده، پس از انجام، به هركس كه خواست هديه كند مثلًا مى گويد:
«للّه علىّ ان اذبح شاةً» يا به فارسى مى گويد: براى خدا بر عهده من است كه يك گوسفند قربانى كنم و گوشت آنرا به مصرف فقرا برسانم و ثواب آن را هديه به مولايم آقا امام حسين (عليه السلام) نمايم.
شيعيان وقتى مى گويند: نذر امام(عليه السلام) يا نذر حضرت ابوالفضل(عليه السلام) يا نذر حرم نمودم، مقصودشان همين است كه نذر كننده ملتزم مى شود كار خير را براى خدا بجا آورد و ثواب آنرا هديه به امام (عليه السلام) يا حضرت ابوالفضل (عليه السلام) يا غيره نمايد.(2)
ولي ظاهراً آنها خيال كرده اند اينكه شيعيان مى گويند: نذر امام (عليه السلام) يا حضرت ابوالفضل (عليه السلام) نمودم، مقصودشان نذر براى غير خدا است، لذا چنين تهمت ناروا را زده اند كه بايد اين آيه مباركه را براى آنها خواند:
«لا تَقْفُ ما لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ إِنَّ السَّمْعَ وَ الْبَصَرَ وَ الْفُؤادَ كُلُّ أُولئِكَ كانَ عَنْهُ مَسْؤُلً».(3)
اميد است متنبه شوند و زبان از تهمت زدن و دست از نوشتن تهمت به شيعيان باز دارند و توبه كنند، ان شاء اللَّه تعالى.
ولى اگر آنها لااقل به يكى از كتابهاى فقهى شيعيان مراجعه مى كردند، به خودشان اجازه نمى دادند چنين تهمتى را بزنند و عوامشان را نسبت به شيعيان بدبين كنند.
در اكثر كتب فقهى شيعيان، فصلى به نام «باب نذر» وجود دارد و تمام رساله هاى مراجع تقليد و فتاواى آن ها بر اين اصل استوار است كه نذر، نوعى عبادت است و مانند بقيه عبادات بايد براى خدا باشد. دو شرط «نيت قربه الى اللَّه» و «صيغه نذر» را نيز لازمه آن دانسته اند. اگر يكى از آن دو شرط نباشد، نذر محقق نمى شود و اين دو شرط مكمل يكديگرند.
حضرت امام خميني (قدس سره) در تحرير الوسيله ، كتاب النذر، در تعريف نذر فرموده است:
«النذر هو الالتزام بعمل للَّه تعالى... و لاينعقد بمجرد النية بل لابد من الصيغة...بأن يقول: للَّه علىَّ ان اصوم أو أن اترك...»؛ (نذر آن است كه انسان ملتزم شود به انجام كارى براى خداوند متعال ... و نذر به مجرد نيت منعقد نمى شود بلكه بايد صيغه داشته باشد ... مثل اينكه انسان بگويد براى خداست بر من اينكه روزه بگيرم و يا اينكه ترك كنم ...).
همچنين دركتاب استفتائات جديد آية الله العظمي مكارم شيرازي تصريح شده كه نذر كردن براي حضرت زهرا (عليها السلام) و حضرت ابوالفضل العباس و حضرت سيّدالشهدا و ديگر ائمّه اهل بيت (عليهم السلام) اگر نذر براى خدا باشد و ثواب آن هديه به اين بزرگواران شود جايز و مشروع است.(1)
و در توضيح المسائل مراجع- احكام نذر- (مسأله 2640) فرموده اند:
نذر آن است كه انسان ملتزم شود كه كار خيرى را براى خدا بجا آورد، يا كارى را كه نكردن آن بهتر است براى خدا ترك نمايد.
بنابراين فقه شيعه و عقيده شيعيان اين است كه در ماهيت و حقيقت نذر «للَّه» بودن مدخليت دارد و اگر للَّه (براى خدا) نباشد نذر نيست، و بر فرض اگر بعضى افراد از اين اصل عدول نمايند، نمى توان عمل آن ها را به كل شيعيان تعميم داد و اصول مسلم شيعه را خدشه دار نمود.
بلى نذر كننده مى تواند ثواب كارى را كه نذر كرده، پس از انجام، به هركس كه خواست هديه كند مثلًا مى گويد:
«للّه علىّ ان اذبح شاةً» يا به فارسى مى گويد: براى خدا بر عهده من است كه يك گوسفند قربانى كنم و گوشت آنرا به مصرف فقرا برسانم و ثواب آن را هديه به مولايم آقا امام حسين (عليه السلام) نمايم.
شيعيان وقتى مى گويند: نذر امام(عليه السلام) يا نذر حضرت ابوالفضل(عليه السلام) يا نذر حرم نمودم، مقصودشان همين است كه نذر كننده ملتزم مى شود كار خير را براى خدا بجا آورد و ثواب آنرا هديه به امام (عليه السلام) يا حضرت ابوالفضل (عليه السلام) يا غيره نمايد.(2)
ولي ظاهراً آنها خيال كرده اند اينكه شيعيان مى گويند: نذر امام (عليه السلام) يا حضرت ابوالفضل (عليه السلام) نمودم، مقصودشان نذر براى غير خدا است، لذا چنين تهمت ناروا را زده اند كه بايد اين آيه مباركه را براى آنها خواند:
«لا تَقْفُ ما لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ إِنَّ السَّمْعَ وَ الْبَصَرَ وَ الْفُؤادَ كُلُّ أُولئِكَ كانَ عَنْهُ مَسْؤُلً».(3)
اميد است متنبه شوند و زبان از تهمت زدن و دست از نوشتن تهمت به شيعيان باز دارند و توبه كنند، ان شاء اللَّه تعالى.
تا کنون هیچ نظری برای این مطلب درج نشده است.