کتاب دلائل العرفان، تالیف میرزا حیدر علی اصفهانی، در بمبئی به چاپ رسیده است. این مجموعه در اثبات ظهور سید باب و ادعای میرزا بهاء نوشته شده است. او ادّعا کرده محرّک و مؤسس ظهور سید باب، میرزا بهاء بوده که دارای علم لدنی می باشد. سستی و پوچی این دو ادّعا کاملا آشکار است؛ چگونه میرزا بهاء که پس از یک سال سید باب را شناخته، مؤسس ظهور سید باب می باشد. علم لدنی نیز، معجزه و از لوازم نبوت و رسالت می باشد. گویا مؤلف، تمایز علم ذاتی و لدنی را درک نکرده است.

این کتاب تالیف یکی از مبلّغین بهائیّه به نام میرزا حیدر علی اصفهانی است که در سال 1338 هجری در "عکّا" فوت کرده است. این کتاب به ظاهر شرح حالات و مسافرت خود مؤلّف است که در ضمن یک مقدّمه و نه بهجت و خاتمه نوشته می شود، ولی در حقیقت یکی از کتب استدلالیّه و تبلیغی این طائفه است.

این کتاب راجع به تاریخ و زندگانی سیّد باب و صورت نوشته ها و تألیفات او و تعالیم و سخنان و احکام او می باشد. و مؤلّف در پشت کتاب اسم خود را به رمز (ع - ف) تعیین کرده است. مؤلّف کتاب خود را بی طرف قلمداد می کند، ولی به طوری که از مطالب و نوشته های او معلوم می شود: از متعصّبین بابیّه می باشد.

نویسنده کتاب عبدالحسین آواره است. جلد اوّل آن در اختلافات اسلامیّه و حالات "باب" و "بهاء" و اصحاب آنان است. آواره بعد از توبه کردن، در کشف الحیل می گوید: ... در آن موقع اگر به عقیده بهائیت هم می شدم ممکن نمی شد که لکّه های تاریخی برایشان در بگذارم و اگر می گذاردم ناچار آنها به شست و شوی آن مبادرت می کردند،... معذلک کلّه اینک با مراجعه نظر می بینیم باز حقائقی از قلم جاری شده و در همان کتاب ثبت گشته... باید گفت یا آواره در نگارش آن کتاب بیدار بوده یا خدای بهائیان در آن موقع خوابش برده... .

این کتاب شامل قسمتی از عقائد و احکام و تعلیمات بهائیّه است که در سال 1341 هجری شمسی در مصر به اهتمام فرج الله و با اجازه محفل روحانی مصر به چاپ رسیده است. مؤلّف این کتاب شیخ محمّد علی قائنی برادر زاده نبیل اکبر (آقا محمّد فاضل قائنی پسر ملا احمد متوفّی سال 1309 هجری در بخارا) و از مبلّغین بهائیّه بوده است و در سال 1342 در عشق آباد وفات کرده است.

کتابی شعری در تبلیغ بهائیت و سران آن، از " نعیم محمّد". در ترجیع 51 می گوید: شاه ابهی اراده چون فرمود خلقت نو ز کاف و نون فرمود* چون من الله یبدؤن بودند والی الله یرجعون فرمود* ظاهر وفاش انّ مادونی خلقی ایّای فاعبدون فرمود* علم انّنی انا اللهش رایت شرک سرنگون فرمود!!! یکی دیگر از آثار او "قصیده ی صیفیّه" است که منتهی می شود به توصیف "عبدالبهاء" و می گوید: ... توئی تو اصل قدیم توئی تو ربّ کریم توئی تو خلق علیم* توئی تو حیّ قدیم ... اگر نماز آوریم توئی تو مسجود ما* اگر نیاز آوریم توئی تو معبود ما.

نوشته "میرزا آقاخان کرمانی" و "شیخ احمد روحی" دو تن از ازلیان است که دربارهٔ احکام آئین مقدس "بیان" و پاره‌ای از وقایع تاریخی نگاشته شده‌است. نویسندگان این کتاب در ارتباط با "بهاءالله"، بنیانگذار دین بهائی و مشاورش، از تعابیری تند و توهین‌آمیز استفاده کرده‌اند. این کتاب از طرف بابیّه، بدون تاریخ و بی آنکه اسم محلّ چاپ ذکر شود، در 330 صفحه وزیری با یک مقدّمه 18 صفحه ای به چاپ رسیده است. علت نام‌گذاری کتاب به هشت بهشت، وجود هشت بابی است که در آن گردآوری شده‌است.
 

نقطه اولی کتابی است با بیست لوح به خطّ "سیّد باب" و "سیّد حسین یزدی" باب در این کتاب می نویسد: «... تعالی الله من ذلک الجرد المتجرد تعالی الله من ذلک السزج المتسازج تعالی الله من ذلک النقب المتناقب... انا هو یا من له العزز و العزّان یا من له الطرز و الطرزان یا من له القدر و القدران یا من له العلم و العلمان و... یا من له النصر و النصران الله انا...». این کتاب مجموعه ای از کلمات و جملات بی معنی و ساختگی است که نشانه بی سوادی و در عین حال شامل ادعای ابلهانه خدایی (انا هو... الله انا) است.

مؤلّف کتاب، "حاجی میرزا جانی کاشانی" از خاصّین "سیّد باب" بوده است. محتویات کتاب در تاریخ ظهور "باب" و وقایع هشت سال اول از تاریخ بابیّه است. از آنجائیکه این کتاب، در ایّام ریاست و نیابت "میرزا یحیی صبح ازل" نوشته شده و در موارد زیادی نیز به مقام وصایت و مرجعیت او به صراحت اشاره شده است، بهائی ها با این کتاب مخالف بوده و با چاپ و تکثیر آن کاملاً مخالف هستند. این کتاب یکی از کتب استدلالیّه بابیها می باشد که: روایات و احادیث را تأویل کرده و قضایای تاریخی را تحریف نموده است.

این کتاب به عنوان متمّم برای کتاب «بیان» علی محمّد باب، توسط «یحیی صبح ازل» نگاشته شده و در سالهای (1336-1338) از طرف بابیّه مقیم مرکز (تهران) به چاپ رسیده است. در مقدّمه آمده: فارسی بیان تا باب دهم از واحد نهم که مجموعا 162 باب می شود، حضرت نقطه ی اولی (باب) نازل فرموده و دو واحد و نه باب آن که 47 باب می شود (مطابق با بیان عربی که یازده واحد تمام است) توسّط حضرت ثمره ازلیّه (میرزا یحیی صبح ازل) نازل گردیده، که اینک با شکر گذاری از توفیق بدست آمدن خطّ منزل آن عینا گراور شده .