ميلياردها سال قبل زمين از خورشيد جدا شد و به تدريج سرد شد و سرانجام درياها تشكيل شد، ولى اثرى از حيات نبود. به قدرت خداوند اولين جوانه هاى حيات در درياها و صحراها نمايان گشت و جانداران گوناگون ظاهر شدند و سرانجام خداوند انسان را آفريد. شكى نيست در اين كه انسان در آغاز از خاك آفريده شده و باز هم به خاك بر مى گردد، چه مانعى دارد كه باز هم از خاك، آفرينش مجددى بيابد؟! منتهی اُنس به زندگى عادى، كوته نگرى و تعصب به او مجال نمى دهد كه اين حقايق روشن را ببيند.

در برابر قدرت مطلقه و بى پايان خداوند، آسان و مشكل مفهومى ندارد و همه چيز براى او يكسان است، ازجا كندن و برداشتن عظيم ترين كوه ها براى او به همان اندازه آسان است كه برداشتن يك پر كاه. مفسّران در برابر اين سؤال، پاسخ هايى گفته اند كه از همه مناسب تر اين پاسخ است كه اين سخن از ديدگاه بندگان و با منطق آنهاست كه اگر كسى چيزى را انجام دهد در مرتبه دوّم انجام آن براى او سهل تر و آسان تر است، هرچند براى قادر لايزال همه چيز يكسان مى باشد.