قرآن در آيات 58 و 59 سوره «نحل» بر انديشه جاهلى "برتري پسر بر دختر" خط بطلان كشيده؛ و به جهت تفاوتى كه اعراب ميان پسران و دختران مي نهادند، ایشان را به سخت‌ترين شكل سرزنش و توبيخ كرده است. در هيچ يك از تعبيراتِ سرزنش‌گرِ قرآن، نكوهشى يا خرده‌اى بر خود زن نيست ـ نه به تصريح و نه اشارت ـ بلكه همانا سرزنش بر عرب است كه چنين نگرش نادرستى داشتند.
زن و مرد در پيشگاه خدا يكسانند و هر دو مى توانند راه قرب الى اللّه را تا بى نهايت ادامه دهند؛ لذا خطابات قرآنى در اين زمينه شامل هر دو، به طور مساوى مي شود. آيه شريفه «إِنَّ أَكرَمَكُمْ عِندَ اللّهِ أَتْقَيكُم» نيز معيار را قرب به خدا قرار داده و جنسيّتِ مرد و زن را در آن دخالت نداده است و وجود پاره اى از تفاوت ها در ميان زن و مرد هرگز نمى تواند اصول كلّىِ برابرى را در ميان اين دو جنس در بُعد الهى، انسانى، علمى، فرهنگى و اقتصادى بر هم زند؛ البته در هر حال بايد تفاوت طبيعى ميان اين دو جنس را پذيرفت.
قال الصّادق عليه السّلام :
مَنْ قالَ فينا بَيْتَ شِعْرٍ بَنَى اللّهُ لَهُ بَيْتاً فىِ الْجَنَّةِ.
هرکس در راه ما و براى ما يک بيت شعر بسرايد، خداوند براى او خانه اى در بهشت ، بنا مى کند.
وسائل الشيعه ، ج 10، ص 467