تدهین 3 مطلب

زنده شدن پس از مرگ عیسی(ع)

آیا حضرت عیسی (علیه السلام) پس از مرگ دوباره زنده شد؟

مسیحیان معتقدند: پس از آنکه عیسی(ع) در روز جمعه بر بالای صلیب جان باخت او را در قبری که از سنگ تراشیده شده بود گذاشتند و سنگی بر روی قبر غلتاندند. صبح یکشنبه، وقت طلوع آفتاب، مریم مجدلیه و مریم(س) مادر عیسی(ع)، برای تدهین وی با حنوط بر سر قبر حاضر شدند اما با تعجب قبر را خالی یافتند. عیسی(ع) از قبر برخاسته، دوباره زنده شده بود. عیسی(ع) پس از رستاخیز، چهل روز در زمین ماند و در این مدت گاه با رسولان ملاقات هایی کرد. چهل روز پس از رستاخیز، عیسی(ع) به آسمان صعود کرد.

فلسفه آیین «تدهین» در مسیحیت

آیین «تدهین» به چه منظوری در مسیحیت انجام می شود؟

آیین تدهین که «مسح مرضی» نیز نامیده می شود، بیماران را آماده می کند که به نحو شایسته بمیرند. این آیین نشانگر محبت خدا و آمدن مسیح برای شفای بیماران یا آماده کردن شان برای مرگ است. تدهین بیماران - در صورتی که آن بیمار بمیرد - آمادگی آنان برای ورود به عالم برزخ است و موجب آرامش خاطرشان خواهد شد.

معنی آیین های مقدس

منظور از آیین های مقدس مسیحیان چیست؟

در مسیحیت برخی امور همچون تعمید، توبه، عشای ربانی، تایید، دست گذاری، تدهین و ازدواج مقدس به عنوان ایجاد کننده یا افزایش دهنده فیض الهی شناخته می شوند. مسیحیان آنها را شعائر دینی می دانند که فیض خداوند را به انسانها می رساند. درباره تعداد این شعائر، اختصاص شان به مردگان یا زندگان، کارکردهای استقلالی یا انضمامی آنها و اجازه انجام گرفتن شان به دست کشیش ها یا اسقف ها، میان فرقه های مختلف مسیحی اختلافاتی وجود دارد.

پایگاه اطلاع رسانی دفتر مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی
سامانه پاسخگویی برخط(آنلاین) به سوالات شرعی و اعتقادی مقلدان حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی
تارنمای پاسخگویی به احکام شرعی و مسائل فقهی
انتشارات امام علی علیه السلام
موسسه دارالإعلام لمدرسة اهل البیت (علیهم السلام)
خبرگزاری دفتر آیت الله العظمی مکارم شیرازی

عَن الرّضا عليه السّلام :

يا دِعبِلُ! اِرْثِ الحُسَيْنَ عليه السّلام فَاَنْتَ ناصِرُنا وَ مادِحُنا ما دُمْتَ حَيّاً فَلا تُقصِرْ عَنْ نَصْرِنا مَا اسْتَطَعْتَ.

اى دعبل ! براى حسين بن على عليه السّلام مرثيه بگو، تو تا زنده اى ، ياور و ستايشگر مايى ، پى تا مى توانى ، از يارى ما کوتاهى مکن .

جامع احاديث الشيعه ، ج 12، ص 567