شفاعت به مفهوم قرآنى نه تنها تشويق به گناه نمى كند، بلكه يك عامل بازدارنده قوى است و سبب مى شود تا افراد آلوده در هر مرحله اى كه هستند متوقّف شده و در مسير گناه پيشروى نكنند، بلكه تدريجاً بازگردند. به تعبير ديگر شفاعت اسلامى مولود نوعى رابطه ميان شفاعت كننده و شفاعت شونده است و منوط به اذن الهى است. اين نكته نيز گفتنى است كه هيچ كس تضمينى درباره شفاعت از هيچ يك از اولياء الله نگرفته و بنابراين نمى تواند مطمئن به شفاعت باشد و فقط به صورت يك اميد و يك احتمال مطرح است.