با مراجعه به کتب تاریخى مشاهده مى شود که عمر بن خطاب نسبت به معانى کنایى برخى عبارات بى اطلاع بوده است؛ آن گونه که قصد کرد حذیفه را به خاطر سخنانش مجازات کند، اما امام علی(ع) معنای سخنان حذیفه را برای او توضیح و شرح داد.
معاذ مى گوید: از على(ع) شنیدم که فرمود: «من صدّیق اکبرم، قبل از آن که ابوبکر ایمان آورد ایمان آوردم و...». این حدیث را جماعتى از علماى اهل سنت مثل: ابن قتیبه، طبری، ابن ابی الحدید، متقی هندی و... نقل کرده اند. همچنین امام على(ع) فرمود: «...من صدّیق اکبرم، کسى بعد از من این ادعا را به جز بسیار دروغگو و افترا زننده نمى کند...». این حدیث را نیز بسیارى از اهل سنت مثل: ابن ابى شیبه، نسائى، ابن ابى عاصم، حاکم نیشابورى، ابونعیم، ابن ماجه، طبرى، ابن اثیر و... با سندهاى صحیح نقل کرده اند.
قال علي (عليه السلام):
اَلْحَاجُّ وَالْمُعْتَمِرُ وَفْدُ اللَّهِ، وَ حَقٌّ عَلَى اللَّهِ أَنْ يُکْرِمَ وَفْدَهُ وَ يَحْبُوَهُ بِالْمَغْفِرَةِ.
حج گزار و عمره گزار، واردشدگان بر خداوند مى باشند و بر خدا است که وارد شده بر خود را گرامى داشته، او را مشمول مغفرت و آمرزش خويش قرار دهد.
وسائل الشيعه: 4/116