زاهى در مدح امیر المؤمنین(ع) چنین سروده: وال علیّا واستضئ مقباسه**تدخل جنانا ولتسقى کاسه/ فمن تولاه نجا ومن عدا**ما عرف الدین ولا أساسه/ أوّل من قد وحّد الله وما**ثنى إلى الأوثان یوما راسه...؛ على را دوست بدار و از چراغ هدایت و علم او نورانى شو تا به بهشت ها داخل شوى و از ظرف او سیراب شوى. پس هر کس او را دوست بدارد نجات یابد، و هر کس با او دشمنى ورزد نه دین را شناخته و نه پایه و اساس آن را. نخستین کسى است که خداوند را یکتا دانست و سر خود را یک روز هم براى بت ها خم نکرد.

ابوالقاسم زاهی درباره خلافت امیر المؤمنین(ع) طبق حدیث غدیر، چنین سروده :قدمت حیدر لی مولى بتأمیر**لمّا علمت بتنقیبی وتنقیری/ إن الخلافة من بعد النبی له**کانت بأمر من الرحمن مقدور/ من قال أحمد فی یوم الغدیر له**بالنقل فی خبر بالصدق مأثور...مولاهم أنت...؛ حیدر که مولاى من است را امیر خود قرار دادم؛ چون باتفحّص و مناظره فهمیدم که خلافت بعد از پیامبر براى او به واسطه امرى از جانب خداوند رحمان مقدّر گشته. کسى که احمد در روز غدیر به حکم خبر راستى که نقل شده، به او گفت...مولاى آنها توئی... .

ابوالقاسم زاهی، درباره خلافت امیر المؤمنین(ع) و تصریح به این خلافت در حدیث غدیر، شعر بسیار فاخری دارد. اینکه شخصى مثل زاهى ـ که عارف به معنا و فحواى سخن است و مهارت وى در لغت و ادبیات عرب و شعرگویى مسلّم مى باشد ـ از واژه«مولی» معناى خلافت و امامت را فهمیده است، دلیلى قوى بر دیدگاه درستى است که شیعه در استدلال به حدیث غدیر بر امامت امیر المؤمنین(ع) دارد .