از آیات بسیارى استفاده مى شود که خداوند در بین هر امّتى، کسى را به عنوان شاهد قرار داده تا در قیامت بوسیله او بر آنها احتجاج کند، مانند آیات 89 سوره نحل، 41 سوره نساء و 75 سوره قصص. طبق این آیات در هر زمان و براى هر امّتى، خداوند افرادى قرار داده تا در روز قیامت بر اعمال آن امّت گواهى دهند و مسلم است کسى که قرار است شاهد باشد، در شهادتش نزد خداوند نباید اشتباه کند. از آنجا که هیچ عصرى خالى از شاهد بر مردم نیست مفسرین چنین اشخاصی را انبیاء و در صورت نبودن انبیاء اوصیاء و ائمه می دانند.