منابع اهل سنت روایاتی را در نص بر امامت امام رضا(ع) نقل کرده اند. همانند ابن صباغ مالکى که می گوید: «موسى کاظم(ع) شخصى را به نزد ما فرستاد، آن گاه فرمود: آیا مى دانید که براى چه جهت شما را جمع کرده ام؟ گفتیم: خیر. حضرت فرمود: «شاهد باشید که این فرزندم ـ اشاره کرد به على بن موسى الرضا(ع) ـ وصىّ من و قائم به امر من و خلیفه بعد از من است». هم چنین داوود بن کثیر رقّى به امام کاظم(ع) عرض می کند: بعد از شما صاحب ما کیست؟ امام به فرزندش ابى الحسن(ع) اشاره کرد و فرمود: «این صاحب شما بعد از من است».

ابن ابى الحديد می گوید: هنگامى که على(ع) رحلت نمود، عبدالله بن عباس به مردم گفت: علي(ع) جانشينى از خود بجا گذارده، اگر دعوت او را اجابت مى کنيد نزد شما آيد، گفتند: بلکه نزد ما بيايد، حسن(ع) وارد شد، پس مردم با حضرت بيعت کردند...همچنين هيثم بن عدى، مسعودى، ابوالفرج و ديگران نقل کرده اند: على بن ابى طالب(ع) امر خلافت را به حسن(ع) واگذار نمود.

ابن رومى پیرامون غدیر اینگونه سروده است: «... محبّتِ وصىّ در سینه ام خیمه زده است، و در قلبم به شدّت جریان یافته است. پس او است چراغ روشنگر، و کسى است که نجات یافتگان به وسیله او از عذاب نجات پیدا مى کنند. و اگر محبّت او را رها کنم در روز قیامت راه خروجى از گناهانم نمى یابم... پیامبر درباره او در روز غدیر فرمود... هر که من مولاى او هستم این(على) مثل من مولاى اوست و صبح کرد در حالى که تاج افتخار بر سر او بود...».