در تاریخ الیعقوبى آمده معاویه از قتل حجر بن عدی ابراز ندامت کرده و مى گفت : «پس از آن که حجر و یارانش را کشتم، دیگر خود را بردبار نمى شمارم». هم چنین تاریخ الطبرى از ابن سیرین نقل کرده: «معاویه هنگام مرگش خُرخُر مى کرد و مى گفت: اى حُجر! روز دادخواهىِ تو از من طولانى خواهد بود».

ابن حجر مى نويسد: امام حسن(ع)، آقايى کريم، بردبار، زاهد، داراى سکينه و وقار و حشمت، اهل جود و مورد مدح و ستايش بود. ذهبى مى نويسد: او آقاى جوانان بهشت، ابومحمّد، قرشى، هاشمى، مدنى و شهيد است، او بزرگوار، تنومند، اهل خير، بسيار ديندار، با ورع، داراى حشمت و جاه، و شأنى بزرگ بود. ابن صبّاغ مى نويسد: او در مسجد الرسول(ص) مى نشست و مردم به دور او جمع مى شدند، چنان سخن مى گفت که عطش سؤال کننده را سيراب کرده، و حجت هاى مجادله کنندگان راقطع مى نمود...