عبدالله بن بدیل در جنگ صفين دلیرانه و بى امان می جنگید تا به معاويه نزديك گشت و معاويه چون روزگار را برخود تنگ يافت، دستور داد او را سنگ باران کنند. سپاه شام از هر سو به وى يورش آوردند و او و يارانش را در محاصره قرار دادند تا آن که با سنگ زدن، وی را ناتوان ساختند و او را با گروهى از يارانش به شهادت رساندند.
عبد الله بن بُدَيل پيش از فتح مكّه مسلمان شد و در جنگ حُنَين، طائف و تَبوك شركت كرد. او در قيام عليه عثمان شركت داشت و از ياران امام على(ع) بود که در جنگ جمل و صِفّين، حضوریافت و رياست قاريان كوفه را نيز بر عهده داشت. وی معاویه را شایسته خلافت نمی دانست و سر انجام در جنگ صفين به شهادت رسيد.
قال الرّضا عليه السّلام :
مَنْ کانَ يَوْمُ عاشورا يَوْمَ مُصيبَتِهِ وَ حُزْنِهِ وَ بُکائِهِ جَعَلَ اللّهُ عَزّوَجَلّ يَوْمَ القيامَةِ يَوْمَ فَرَحِهِ وَ سُرُورِهِ
هر کس که عاشورا، روز مصيبت و اندوه و گريه اش باشد، خداوند روز قيامت را براى او روز شادى و سرور قرار مى دهد.
بحارالانوار، ج 44، ص 284