ابن عساکر در کتاب تاریخ خود مى نویسد: مروان کسى بود که نگذاشت امام حسن(ص) در حجره رسول خدا(ص) دفن شود، و گفت: من نمى گذارم فرزند ابوتراب با رسول خدا دفن شود در حالى که عثمان در بقیع دفن شده است. وى مى خواست با این کار معاویه را راضى کند؛ زیرا مروان در آن روز از حکومت عزل شده بود؛ او پیوسته دشمن بنى هاشم بود تا مُرد.
ولید بن عثمان بن عفّان، پسرى به نام عبد الله داشت که مادرش، دختر زبیر بن عوّام بود. او که اظهار خداشناسى مى کرد، على(ع) را نفرین مى نمود و مى گفت: على، دو جدّ من عثمان و زبیر را کشت. او در شب عرفه در حالیکه هشام بن عبد الملک بالاى منبر بود برخاست و گفت: اى امیر مؤمنان! امروز، روزى است که خلفا لعن ابو تراب را در آن، مستحب مى شمردند .هشام گفت: اى عبد الله! ما براى دشنام گفتن و لعن کردن کسى به این جا نیامده ایم.
قالَ رَسُولُ اللهِ(صلى الله عليه وآله):
مَنْ مَاتَ وَ لَمْ يَحُجَّ فَلْيَمُتْ إِنْ شَاءَ يَهُودِيّاً وَ إِنْ شَاءَ نَصْرَانِيّاً
هر کس حجّ به جاى نياورده بميرد ]به او گفته شود [اگر خواهى يهودى بمير و اگر خواهى نصرانى.
مستدرک الوسائل: 8/18