در زمان رحلت پیامبر(ص) سه خطر مهم موجودیت اسلام را تهدید مى کرد؛ امپراتورى روم، امپراتورى ایران و منافقین داخلى. با وجود این مثلث خطرناک، آیا معقول است که پیامبر اکرم(ص) امت اسلامى و دین اسلام را که از هر سو در محاصره خطرها بودند و دشمنان از هر طرف در کمین نشسته بودند، بدون یک رهبر معین به حال خود رها کند؟ در حالی که می دانست نداشتن رهبر واحد، به هرج و مرج و نزاع قبیله اى خواهد انجامید و دشمنان از این نزاع و اختلاف و کشمکش سود خواهند برد.

پیامبر(ص) که یک آیین جاوید را براى بشریت طراحى و رهبری کرد مسلّما براى حفظ آیین خود از خطرها و آفت هایى که در آینده آن را تهدید مى کرد، همچنین براى هدایت امّتش و اداره آنان و شکل حکومت پس از خودش فکر و برنامه اى داشته و آن را بیان کرده است. و پذیرفتنی نیست پیامبری که برای بیان کوچک ترین امور مورد نیاز سعادت بشر کوتاهی نکرد در این امر مهم ساکت باشد.