امام باقر(ع) مي فرمايد: «مؤمن پيوسته در نماز است، مادامي كه در ذكر خدا باشد، خواه ايستاده، خواه نشسته يا خوابيده». پس كثير الذكر، كثير الصلاة است و دائم الذكر، دائم الصلاة و هر اثري كه بر دوام صلاة مترتب است، بر دوام ذكر خدا نيز مترتب است. البته در خصوص مواردي كه چنين تنزيل عمومي و عموم تنزيل روا باشد وگرنه با صرف ذكر نمي شود نماز را ترك كرد، چون حكم فقهي نماز جايگاه خاص خود را دارد.

ذكر حق و ياد آن از اسماي حُسناي خداست و هر چه يادكننده حق و يادآور آن باشد مظهر اسم ذاكر است، در بين مظاهر ذاكر بودن خدا، انسان كامل به ويژه اهل‏ بيت(ع) و نيز كتاب آسماني مخصوصاً قرآن، آيت تامّ و جامع ذكر حق خواهد بود. لذا خدا برخي از اشياء يا اشخاص را به عنوان ذكر معرفي نموده و به اين وصف ستوده است. امام صادق(ع) در اين باره مي فرمايد: «به درستي كه نام و ياد ما از نام و ياد خداست و نام و ياد دشمن ما از نام و ياد شيطان است».

بدلیل آيات 101 سوره «كهف» و 36 سوره «زخرف»، ذكر خدا به معناي جامع آن هم معقول است و هم موهوم و هم متخيل و هم محسوس و در نشئه حسّ، هم ديدني است و هم شنيدني.