ممکن است کسی بگوید خداوند جهان را با برنامه ای معین و بر اساس حکمت و نظم آفریده است، از این رو دیگر جایی برای «دعا» و «نیایش» باقی نمی ماند. در پاسخ می توان گفت: بی تردید مقدّرات هستی بر اساس علم و حکمت الهی است، اما بسیاری از مقدّرات الهی مشروط به وجود یا عدم وجود یک یا چند شرط است، و در پاره ای از مواقع، «نیایش» شرط تحقق آن مطلوب است؛ در واقع «دعا» قسمتی از تقدیر الهی است، مانند بیماری که تقدیر بر آن است که اگر مراحل درمان خود را ادامه دهد، بهبود یافته و به حیات خود ادامه می دهد.