قصص قرآنى از نظر محتوا و هدف شامل همه حكمت‌هاى نزول قرآن مى شود و در اين راه شيوه‌اى كارآمد است. از اين رو قرآن داستان را براى اثبات وحى و نبوت، يگانگى خدا، هم ريشه بودن اديان آسمانى و نيز براى بيم و نويد، نشان دادن نمودهاى قدرت الهى، سرانجام نيك و بدى، صبر يا ناشكيبايى، سپاسگزارى يا سركشى و ديگر اهداف رسالى، تربيتى و يا سنت‌هاى تاريخى و اجتماعى به كار مى برد.
خداوند سبحان چون خواست در استوار كردن دلايل انكارناپذير و حجتهاى قاطع و ردّ شبهات، كار را به نهايت رسانده باشد، آن را با يادكرد احوال امتهاى گذشته و موضع گيرى آنان در برابر پيامبران همراه ساخت. از ديگر فايده‌هاى قصه‌هاى قرآن آن است كه باعث دلدارى و آرامش خاطر پيامبر(ص) و مؤمنان در مواجهه با آزار و اذيتهاى دشمنان مى‌گردد و آنان را با يادآوردن پيامبران و انسانهاى شايسته پيشين، تسلّى و آرامش خاطر مى‌بخشد. همچنين اين داستانها دشمنان نادان و نابخرد را آگاه مى‌سازد تا در احوال پيشينيانشان نظاره كنند و درس گيرند كه چگونه نافرجام و زيانكار ماندند و بدانند كه خداوند به يارى دوستانش بر مى‌خيزد و سپاه اوست كه پيروزمند است.
قالَ رَسُولُ اللّهِ صلّى اللّه عليه و آله :
الحسن و الحسين امامان قاما او قعدا .
حسن و حسين در همه احوال امام و پيشوايند؛ چه قيام کنند و چه بنشينند.
بحار الانوار 43/291 و 44/2