جواز افطار در سفر مورد اتفاق است و اختلاف در الزامى یا ترخیصى بودن آن است؟ فقهاى امامیه و نیز ظاهریه و گروهى از صحابه، افطار در سفر را الزامى و روزه مسافر را حرام مى دانند و فقهاى چهار مذهب آنرا اختیارى دانسته اند. اما آیه 184 سوره بقره، که براى روزه دو زمان معرفى مى کند: زمانى براى عامّه مردم، و زمانى دیگر براى مریض و مسافر، و روایات نبوى که روزه در سفر را گناه شمرده از جمله روایتی که ابن ماجه در سنن آورده و روزه دار در سفر را مثل روزه خوار در حضر دانسته، همه به حرمت آن دلالت دارد.

«میرزا بهاء» در موضوع روزه (آن هم روزه نوزده روزه، در بهترین موقع سال) از هر جهت برای بندگان خود تخفیف قائل شده است. از جمله مواری که تخفیف کلی در این حکم داده شده است، در مورد شخص مسافر و بیمار و صاحبان مشاغل پر زحمت و حالت حیض و استحاضه و نفاس و عید مبعث و عید تولد و زنان باردار و زنانی که بچه شیر خواره دارند که در این موارد اصلا تکلیفی برای اشخاص فوق وجود ندارد.

در اینکه اقامه نماز در پنج وقت و اداى هر نماز در وقت فضیلت خود شیوه پیامبر و پیشوایان دیگر و عموم مسلمانان صدر اسلام بوده و آنان غالباً پنج نماز را در پنج وقت مى خواندند. اما تفریق و فاصله افکندن میان نمازها واجب است یا این که امرى است مستحبّ و انسان در فعل و ترک آن مختار است. دانشمندان شیعه به پیروى از روایاتى که از معصومین(ع) رسیده، و به پیروى از ظواهر آیات قرآن، تفریق میان نمازها را مستحبّ و افضل دانسته اند، اما در عین حال مى توان این مستحبّ را ترک نمود.

«روزه» بهاییان نوزده روز و در ایّام اعدل فصول (از لحاظ مدت) قرار داده شده و از جهت گرما و سرمای هوا نیز رعایت حال بهاییان شده و روزه را ابتدای روز و از طلوع آفتاب قرار داده است، که تقریبا یک ساعت و نیم کمتر از روزه مسلمانان است. همچنین مسافر و مریض و زن باردار و زنی که بچه شیرخوار دارد را معاف کرده است. از نوشته های رؤسای این آئین معلوم می شود که مبطلات روزه فقط خوردن و آشامیدن است و کارهای دیگر از قبیل مقاربت و ... مبطل روزه نیست