موفقيت انسان در صورتی است که بتواند همکاری دیگران را جلب کند؛ ولی «تکبّر» موجب اتلاف و از بین رفتن نتیجه تلاش افراد مي شود و چون تکبر انسان را به انزوا می کشاند، باعث می شود تلاش افراد منزوی تنها جنبه فردی داشته باشد که در این صورت یا شکست خورده و یا موفقیت ناچیزی به دست می آورند و لذا همیشه موفقیت افراد متکبر در صحنه زندگی کمرنگ است.
با استناد به روایات و دقت در حالات افراد آلوده به انواع گناهان، پی می بریم که سرچشمه همه این رذایل، «تکبّر» است. آری تکبّر عاملی در جهت بروز رذایل اخلاقی و ظهور آن هاست. کسانی که خود را برتر از دیگران ببینند نسبت به نعمت دیگران حسادت می کنند و برای اظهار برتری به دیگران به راحتی دیگران را با توهین و دشنام تحقیر می کنند و به این وسیله آتش درونی خود را فرو نشانده و خویش را اشباع می کنند.
قال الصادق (عليه السلام) :
مَنْ حَجَّ يُرِيدُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ لا يُرِيدُ بِهِ رِيَاءً وَ لا سُمْعَةً غَفَرَ اللَّهُ لَهُ الْبَتَّةَ
کسى که حجّ انجام دهد و خدا را اراده کند و قصد ريا و شهرت طلبى نداشته باشد قطعاً خداوند او را خواهد بخشيد.
وسائل الشيعة: 11/109