از دیدگاه بزرگان اخلاق، «حسد» داراي دو مرحله است: 1. وجود حسد در درون دل و در اعماق روح، به گونه‏ اى كه انسان آن را كنترل كند و اثرش در گفتار و رفتار او ظاهر نگردد. 2. وجود حسد در درون به گونه‏ اى كه از كنترل او خارج شود و با سخنان و اعمال شيطانى بروز كند و براى انتقام‏ گيرى از محسود و زوال نعمت او تلاش كند. با استناد به روایات چنین استفاده می شود که همه یا غالب مردم رگه هایی از حسد در درونشان وجود دارد، ولی تا آن را در گفتار و رفتار خود ظاهر نکنند، گناهی بر آنان نوشته نمی شود.

خداوند در سوره «فلق» به سه گروه از مخلوقات شرور اشاره می کند. نخست مهاجمان شروری که از تاریکی شب استفاده می کنند و به انسان ها در حال خواب و بیداری حمله ور می شوند. دوم زنان وسوسه گر یا مطلق وسوسه گران که با ارائه مطالب بی اساس اراده مردم را سست می کنند و آنان را به حالت تردید می کشانند. سوم گروهي از شروران كه خدا در سوره «فلق» می فرماید: «بگو به خدا پناه می برم از شر حاسدان، هنگامی که حسد می ورزند».

منظور از أحسن القصص در سوره یوسف یا مجموعه قرآن است که زیباترین و فصیح ترین الفاظ را با عمیق ترین معانی آمیخته، و یا داستان یوسف(ع) است که در آن، حاکمیت اراده خدا بر همه چیز، سرنوشت شوم حسودان، ننگ بى عفتى و شکوه تقوا موج می زند. مانعی ندارد که هر دو معنی اراده شده باشد، هم قرآن به طور عموم و هم داستان یوسف(ع) به طور خصوص.

ایشان چنین سروده: «شتر براى بیان فضیلت احمد به سخن آمد و گفت: از وجود این شخصیّت است که اُمّ القرى(مکّه) شرافت یافت. این محمّد است و بهترین پیامبرِ فرستاده شده، او شفیع و بهترین کسى است که قدم بر زمین نهاده است. اى حسودان! از اندوه خود بمیرید که تنها او محبوب است و جز او در میان مردم محبوبى نیست».