از ديدگاه امام علي(ع) حمد و ستایشِ پروردگار اگر چنين باشد «جامع» خواهد بود: «خداوندا سپاس و ستايش مخصوص توست، در برابر آنچه مى گيرى و بر آنچه عطا مى كنى و بر عافيت و بلايى كه مى فرستى، حمد و سپاسى كه رضايت بخش ترين حمدها نزد تو باشد؛ حمدى كه محبوب ترين حمدها در پيشگاه توست؛ حمدى كه برترين حمدها نزد توست. حمدى كه تمام جهانِ خلقت را پر كند و تا آنجا كه خواسته اى، برسد؛ حمدى كه از تو محجوب و پوشيده نماند و در پيشگاه تو كاستى نداشته باشد؛ حمدى كه عددش پايان نگيرد و در پهنه زمان، فنا در آن راه نيابد ...».

عافيت و سلامتي از نعمت‌هاى مجهول است و تا انسان آن را دارد، قدرش را ندانسته و از آن غافل است. حضرت على(ع) مى‌فرمايد: «لذّت زندگى در سايه سلامتى است». انسان اهل دين باشد يا دنيا، اهل علم باشد يا ثروت، بدون سلامتى كارى نمى‌تواند انجام دهد. به فرموده امام باقر(ع) نعمتى مانند نعمت سلامتى نيست و سلامتى بدون همراهى و مساعدت توفيق، سلامتى نيست.

کوفه برخلاف شام، متشکل از اجتماع گروه های فراوان از اقوام مختلف و به عنوان شهری جدید التأسیس و بدون پشتوانه تاریخی بود و این اختلاف ها موجب درگیری های داخلی می شد. از سویی بسیاری از منافقان برای تفرقه افکنی در شهر حضور داشتند و روحیه سپاهیان کوفه را تضعیف می کردند. از سوی دیگر ثروت پدید آمده از فتوحات اسلامی خوی رفاه طلبی و عافیت جویی را در میان مردمان این شهر ایجاد کرده بود. همه این دلایل موجب بهانه جویی آنها در امر جهاد و شانه خالی کردن از این فریضه می شد.