فرق ميان «سِحر» با «معجزه» واضح است؛ زيرا اوّلا: سحر ساحران متّكى به علوم محدود بشرى است و كار آنها متّكى به تجربيات و تمرينات قبلى است؛ اما در اعجاز، انبياء به سراغ امورى مى رفتند كه مردم پيشنهاد مى كردند؛ مانند معجزه شق القمر. دوّما: معجزات انبياء با ادّعاى نبوّت توأم بود؛ در حالى كه ساحران هرگز چنين ادعايى نداشته اند. سوّما: از آنجا كه سِحر، امرى انحرافى است، افراد منحرف و نادرست به دنبال آن مى روند؛ اما معجزه از کسی صادر می شود که سراسر وجودش پاكى و تقوی است.

«تابوت» در لغت به صندوق ساخته شده از چوب گفته مي شود و اختصاص به مردگان ندارد. در روايات آمده صندوق عهد، صندوقي بود كه مادر موسي، او را در آن گذاشت و به دريا افكند. وقتي آن را از آب گرفتند تا مدتها در دستگاه فرعون نگهداري مي شد و بعدها به دست بنى اسرائيل افتاد و به آن تبرك مى جستند. اين صندوق با گذاشتن الواح مقدس، زره و چيزهاي ديگر در آن توسط موسي(ع) و سپردن به وصىّ خود يوشع بن نون مقدس تر شد. بني اسرائيل آن را در جنگ ها مي بردند تا پيروز ميدان شوند؛ اما بعدها به دست دشمنان افتاد.

حضرت موسی(ع)، بعد از سالیانی که در راه ترویج توحید در میان بنی اسرائیل زحمت کشید، برای تکمیل این برنامه راهی میقات شد، اما هنگام بازگشتن، صحنه گوساله پرستی بنی اسرائیل را مشاهده کرد. در این جا ایشان باید عکس العملی نشان می داد تا آن ها به عمق فاجعه و قبح عمل خویش پی ببرند، لذا برخورد شدید با برادر و انداختن الواح، با این هدف انجام گرفت. گرچه «القاء» به معنی بر زمین گذاردن و به سراغ کارى رفتن نیز آمده است.

«آسيه» همسر فرعون در جريان مبارزه ساحران با حضرت موسي(ع) كه به شكست آنها انجاميد مخفيانه به آن حضرت ايمان آورد اما فرعون از ايمان او آگاه شد و او را مورد شكنجه قرار داد. آسيه به جاي آنكه از وسايل عيش و نوش مادى استفاده كند انواع رنج ها و مشقّت ها را تحمل كرد و جان شيرين خود را در بحبوحه جوانى نثار محبوب خود نمود.