آيه اي كه ازدواج را محدود به چهار همسر نموده در اواخر سال هشتم هجری نازل شده و پيامبر(ص) تا آن زمان همه همسران خود را گرفته بود؛ بدين ترتيب اين سخن كه پيامبر آنچه را بر ديگران حرام كرد براى خود روا شمرد، از اساس فرو مى ريزد. افزون بر اينكه حتّى در شرايط استثنايى جامعه نيز امكان داشتن چهار همسر مشروط به رعايت عدالت شده است؛ البته در موقعيّتى مانند روزهاى جنگ و شهادت.

ایشان می فرماید: «در هر سال مدتى را در غار حراء به عبادت خدا مى پرداخت و جز من کسی او را نمى ديد و من هنگام بعثت نور وحى و رسالت و بوى نبوّت را استشمام كردم». از سوی دیگر بر اساس پاره اى روايات پيامبر(ص) حتى پس از بعثت نیز گاهى به غار حراء مى رفت و به دور از آزار مشركان به عبادت مى پرداخت، و در بازگشت به طواف کعبه رفته و سپس به خانه بازمی گشت. حتی گاهی على(ع) و خديجه نیز همراه آن حضرت بودند.

«عايشه» دختر ابوبكر در سال 4 بعثت به دنيا آمد و پس از جنگ بدر با پيامبر(ص) ازدواج كرد. وي بعد از پيامبر(ص) در زمان خلافت پدرش و عمر و نيمه اوّل خلافت عثمان از طرفداران جدّى حكومت بود؛ ولى در نيمه دوم خلافت عثمان از مخالفان او شد و با بیان جمله: «نعثل را بكشيد خدا او را بكشد» حكم به كشتن خليفه داد. او پس از رسيدن خلافت به امام علي(ع)، به جنگ با ايشان روي آورد و پس از شكست، به مدينه رفت و گوشه نشين شد؛ اما وقتي از قتل امام باخبر شد بسيار خوشحال گشت.

امام علی(ع) در بیان اهداف خود از پذیرش حکومت می فرماید: «خدايا! تو مى دانى آنچه را در امر حكومت انجام داديم، نه به خاطر سلطنت و مقام بود، و نه براى نيل به متاع دنيا». از این رو وقتی شوراى شش نفره عمر، پذیرش حكومت امام را مشروط به انحراف از مسير پیامبر(ص) قرار دادند، ایشان نپذيرفت. سپس می فرماید: «خدایا! اگر حكومت را پذيرفتم به خاطر اين بود كه نشانه هاى محو شده دين را بازگردانم، و حدود و قوانين تعطيل شده را اجرا نمایم».

همه ازدواجهاى متعدد پيامبر اسلام جنبه ‏هاى انسانی، اجتماعى و سياسى داشته و در حقيقت جزئى از برنامه رسالت الهى او بوده است؛ بر این اساس حکم آیه 50 سوره احزاب و برخی احكام دیگر مخصوص ایشان تشریع شده و هدف اين بوده كه قسمتى از محدوديتها و مشكلات، از دوش ایشان برداشته شود. ضمن اینکه با وجود اجازه «ازدواج بدون مهریه» برای پیامبر اسلام، وقوع چنين ازدواجی از نظر تاريخى مسلم نيست و زنان متعدد(بیش از چهار نفر) قبل از آیه محدود کننده - به چهار زن - به عقد پیامبر در آمده بودند.

امام علی(ع) برای تقویت روحیه اصحاب و تضعیف روحیه فتنه جویان می فرماید: «من در جوانى بزرگان و شجاعان عرب را به خاك افكندم و شاخ هاى بلند قبيله ربيعه و مضر را درهم شكستم». بر این اساس امام(ع) پيروزى هايش را در نظرها مجسّم مى كند؛ ضربات امام در ميدان بدر و دفاع جانانه از پىامبر(ص) در نبرد احد و ضربه سهمگين بر عمرو بن عبدود در نبرد احزاب، و قدرت نمایی در فتح مکه و جنگ حنین، او را در تمام جزيرة العرب مشهور ساخت.

برترين همسر پيامبر(ص) خديجه كبرى مادر زهرا(س) مي باشد؛ در روایات آمده؛ جبرئيل بر پيامبر(ص) نازل شد و ظرفى آورد كه در آن طعام و شراب بهشتى بود؛ و گفت: اين مائده مال خديجه است. به او مژده بده به قصرى در بهشت. پيامبر(ص) می فرمود: هرگز خداوند زني بهتر از خديجه به من نداده، وقتي مردم به من کافر شدند، او ايمان آورد، وقتى مرا تکذيب کردند، او تصديقم نمود و وقتى که مردم مرا از خود راندند او با اموالش ياريم کرد.

خدیجه می گوید: هنگامى كه به فاطمه حامله شدم از او احساس سنگینی نمی کردم...، و در شكم با من صحبت مى كرد... . هنگامی که پیامبر(ص) از این موضوع مطلع شد خدیجه  را بشارت داد که او پاك و خوش قدم و با بركت است و مادر يازده جانشين من خواهد بود.

تمام علمای شیعه و غالب اهل سنت قائل اند که علی بن ابی طالب(ع) نخستین مردی بوده که به پیامبر(ص) ایمان آورده است و شاهد بر این مطلب روایاتی است که از ناحیه شیعه و سنی نقل شده است.

تمام علمای اسلام متفق اند كه نخستين کسی که به پیامبر(ص) ایمان آورد از ميان زنان، خديجه كبرى(س) و از ميان مردان على(ع) بود. آری این دو اوّلين كسانى بودند كه پيامبر(ص) را تصديق كرده و با او بيعت نمودند و با او نماز خواندند. حداقل هجده نفر از صحابه با طرق مختلف اين حديث را از پيامبر(ص) نقل كرده اند كه «على(ع) نخستين مردى بود كه اسلام را پذيرا گشت و با پيامبر اكرم(ص) نماز خواند».