معرفت، تأثير بسزايى در عملكرد انسان دارد و هر چه اين معرفت به كسى يا عقيده اى بيشتر و راسخ تر باشد، تأثير آن در ناحيه عمل بيشتر خواهد بود. امام زمان(عج) حجت خدا بر روى زمين بوده و اطاعت از او واجب است. لذا بايد در حد امكان نسبت به او معرفت حاصل كنيم و گرنه با مرگ جاهلیت از دنيا خواهيم رفت. همچنین ما وظيفه داريم امام زمان خود را بشناسيم تا دنباله رو هر كسى نباشيم.
مقصود از شناخت حضرت مهدي(عج)، شناخت جسم و شكل او نيست؛ بلكه مقصود، معرفت به مقام و منزلت و جايگاهى است كه ايشان در اين عالم دارند. ايشان، حافظ كلى شريعت و واسطه فيض تكوينى و تشريعى الهى است و به اذن و اراده خداوند در کسانی که قابلیت دارند تصرف كرده، آنها را به حق و حقيقت رهنمون مى سازد و اين معرفت نسبت به امام زمان(عج)، بدون ديدن شكل و شمايل ايشان نيز قابل تحصيل است.
امام عسکری(ع) در روايات متعددى از ولادت حضرت مهدی(عج) خبر داده است. حضرت در روايتي مي فرمايند: «فرزندم محمد امام و حجت بعد از من است هر كس بميرد در حالى كه او را نشناخته باشد به مرگ جاهليت از دنيا رفته است ...».
در آیه 71 سوره «اسراء» آمده است که در روز قيامت از هر كسی در مورد اعتقاد به امام بر حق سؤال مى شود. لذا بايد در هر زمانى امام واجب الاطاعة وجود داشته باشد، امامى كه بدون معرفت و متابعت از او، جلوي رسيدن انسان به فلاح و رستگارى را در قيامت مي گيرد. لذا پیامبر(ص) فرمود: «هر كس بميرد در حالى كه امامش را نشناخته به مرگ جاهليت از دنيا رفته است». بنابراین در این زمان آن امام، حضرت مهدی(عج) است.
پيامبر(ص) فرمود: «هر كس بميرد در حالى كه امام زمان خود را نشناخته باشد به مرگ جاهليت از دنيا رفته است». مگر نه اين است كه بايد بين حكم و موضوع تناسب باشد؟ چه تناسبى بين عدم معرفت امام و مرگ جاهليت است؟ آيا اگر من طاغوت فاسق و فاجر زمان خود را نشناسم به مرگ جاهليت از دنيا رفته ام؟ قطعاً چنين نيست بلكه مراد همان امام معصوم در هر زمان است كه از آن در روايت به امام تعبير شده است كه اگر او را نشناسم و اطاعت او را ننمايم به مرگ جاهليت از دنيا رفته ام.
قالَ الرّضا عليه السّلام :
مَنْ جَلَسَ مَجْلِساً يُحْيى فيهِ اَمْرُنا لَمْ يَمُتْ قَلْبُهُ يَوْمَ تَمُوتُ الْقُلُوبُ.
هر کس در مجلسى بنشيند که در آن ، امر (و خطّ و مرام ما) احيا مى شود، دلش در روزى که دلها مى ميرند، نمى ميرد.
بحارالانوار، ج 44، ص 278