حضرت على(ع) هنگامى که از غسل دادن و کفن نمودن رسول خدا(ص) فارغ شد به آن حضرت خطاب کرد و فرمود: «اى رسول خدا پدرم و مادرم به فدایت... ما را نزد پروردگارت یاد کن و به خاطر داشته باش». و شبیه به همین گفتار در کتاب خلاصة الکلام نوشته یکى از علماى اهل تسنن از ابوبکر نقل شده است.
این ادّعا آنقدر بی اساس است که حتی بزرگان اهل سنت در آن دچار تردید شده اند؛ دکتر احمد محمود صبحی می گوید: آیا می شود باور کرد پیامبر(ص) مردم را بدون تعیین رهبر و خلیفه بعد از خود رها کند؟ واگر بر فرض چنین باشد آیا به ذهن کسی خطور نکرد که از پیامبر(ص) سؤال کند جایگزین تو، و رهبر آینده چه کسی خواهد بود؟
ابن ابی الحدید می گوید: در شگفتم که آنان از چگونگی تجهیز پیامبر(ص) و طریقه کفن و دفن ایشان سؤال می کنند، اما در مورد خلافت بعد از پیامبر(ص) سؤال نمی کنند و من نمی دانم در این رابطه چه بگویم؟
میرزا بهاء می گوید: برای تکفین میّت، از پنج پارچه حریر یا پنبه استفاده شود و در صورت عدم استطاعت، به یکی از آنها، اکتفاء کند. حرام است بر شما حرکت دادن میت به محلی که بیش از یک ساعت راه فاصله دارد و باید میت را در مکان نزدیکی دفن کنید. البته او نگفته اگر این کار حرام است، پس چرا جنازه سیّد باب را از تبریز به تهران و سپس به عکّا برده و دفن نمودند؟
ابن سعد در طبقات از عبیدالله بن ابو رافع از على(ع) نقل می کند: وقتی رسول خدا(ص) را از مرگ ابوطالب آگاه کردم، گریست و سپس فرمود: « برو و او را غسل ده و کفن کن و دفن نما، خداوند او را بیامرزد و رحمت کند». و در لفظ واقدى آمده است: «فبکى بکاءً شدیداً، ثم قال....».
قالَ الصّادقُ عليه السّلام :
بَکى عَلىُّ بْنُ الحُسَينِ عليه السّلام عِشْرينَ سَنَةً وَ ما وُضِعَ بَيْنَ يَدَيْهِ طَعامٌ اِلاّ بَکى .
امام زين العابدين عليه السّلام بيست ساله (به ياد عاشورا) گريست و هرگز طعامى پيش روى او نمى گذاشتند مگر اينکه گريه مى کرد.
بحارالانوار، ج 46، ص 108