در شأن نزول این آیه روایات مختلفى نقل شده است. لکن مفهوم آیه به صورت یک حکم کلّى می باشد که هم ناظر به مسأله تغییر قبله است، هم خواندن نماز نافله بر مرکب، و هم نماز واجب به هنگام نشناختن قبله.
قال على بن الحسين السجّاد عليه السّلام :
اَيُّما مُؤ مِنٍ دَمِعَتْ عَيْناهُ لِقَتْلِ الْحُسَيْنِ وَ مَنْ مَعَه حَتّى يَسيلَ عَلى خَدَّيْهِ بَوَّاءَهُ اللّهُ فىِ الْجَنَّةِ غُرَفاً.
هر مؤ منى که چشمانش براى کشته شدن حسين بن على عليه السّلام و همراهانش اشکبار شود و اشک بر صورتش جارى گردد، خداوند او را در غرفه هاى بهشتى جاى مى دهد.
ينابيع الموده ، ص 429