منظور از «رجعت» اين است كه پس از ظهور حضرت مهدى(عج) و تشكيل حكومت عدل جهاني، گروهى از اولياى الهى و دوستداران خاندان رسالت و برخى از دشمنان خاندان وحى كه از دنيا رفته اند به دنيا باز مي گردند تا اولياي الهي پرتويى از ثمرات ايمان و اعمال صالح خود را مشاهده كنند و دشمنان نيز به كيفر بخشى از اعمال ناشايست خود برسند.
ادله عقلى، تنها دلالت بر ضرورت و لزوم وجود امام كامل دارد و بر امام زمان شخصى كه همان مهدى موعود(ع) است دلالتى ندارد؛ زیرا برهان، شخص و مصداق تعیین نمی کند؛ ولى اين ادله تنها نظريه شيعه اماميه را در اعتقاد به وجود امام كامل و معصوم مورد تاييد قرار مي دهد.
اهل سنت معتقد به اصل فَرَج هستند بدون آنكه نجات دهنده را در كنار خود و ناظر اعمال خود بدانند، بنابراين چندان تاثيرى در وجود آنها ندارد؛ اما شيعه اماميه كه معتقد است او زنده بوده و بر تمام احوال مؤمنان ناظر است و هنگام گرفتارى هاى شديد به فريادشان مي رسد، تأثير به سزايى در روحيه آنان خواهد داشت، تأثيرى كه قابل مقايسه با تأثير نوع اول نيست.
عموم شیعیان بعد از وفات امام حسن عسكرى(ع) بر ولادت امام زمان(عج) اتفاق نظر داشته اند، اگر چه در ابتدا حيرت و شكى در بين گروهى از شيعيان پديد آمد، ولى بعد از گذشت زمان نه چندان طولانى و با تلاش و تبليغ بزرگان اماميه همه به امامت امام عصر(عج) اعتقاد پيدا نمودند.
به اعتقاد كليميان، مسيحيان و اهل سنت، با قطع شدن نبوت فيض و ارتباط بشر با عالم لاهوت قطع شده است؛ حال جاى اين سؤال است كه چرا باید خداوند امت اسلامى را بعد از پيامبر(ص) از اين فيض محروم کرده باشد؟ تنها اماميه است كه پاسخ این اشکال را داده و معتقد است رابطه هدايت الهى بين عالم انسانيَّت و خداوند به طور مداوم برقرار و ولايت به صورت زنده تا قيامت ثابت و مستمر است و آن انسان كامل همانا حضرت مهدى(عج) است.
قالَ الرّضا عليه السّلام :
يَا ابنَ شَبيبٍ! اِنْ کُنْتَ باکِياً لِشَئٍ فَاْبکِ لِلْحُسَيْنِ بْنِ عَلىّ بْنِ اَبى طالبٍ عليه السّلام فَاِنَّهُ ذُبِحَ کَما يُذْبَحُ الْکَبْشُ.
بحارالانوار، ج 44، ص 286