از نام هاي دوزخ، «حُطَمة» است كه به معناي «درهم شكستن» است و بعضى آن را به معناى «در هم شكستنِ اشياء خشك» مى دانند، لذا به سال هاى قحطى «حُطَمة» گفته مى شود؛ زيرا همه چيز را در هم مى شكند و انسانها را متلاشى مى سازد. بنابراين نامگذارى دوزخ به «حُطَمة» به خاطر آن است كه آتش سوزانش همه چيز را در هم مى شكند و متلاشى مى سازد.

سگ یک حیوان نجس العین است و خريد و فروش آن به جز سگ هاي نگهبان، مراقب گله و يا كاشف موادّ مخدّر و جنازه ها حرام است. «سگ اصحاب كهف» در سايه ارتباط با آن انسان هاي برگزيده اين گونه مقام و ارزش پيدا مى كند كه نامش در اين داستان چهار بار تكرار مى شود، حال اگر يك ضريح ارتباط با پيامبرى يا امام معصومى پيدا كند و به خاطر اين ارتباط داراى تقدّس شود كه مردم آن را ببوسند تعجّب دارد؟ خود وهابي ها جلد قرآن را كه از پوست گاو يا پلاستيك تهيه شده به خاطر ارزش همجوارى و همسايگى با «قرآن» مي بوسند؛ اما شيعيان و ديگر مسلمانان را از بوسيدن ضريح پيامبر(ص) و مانند آن نهى مى كنند.

شأن نزولهای مختلفی بیان شده است؛ از جمله: 1- قریش به پیامبر(ص) گفتند: ما به تو اجازه نمى دهیم دست به حجر الاسود بگذارى تا با دیده احترام به خدایان ما بنگرى . پیامبر(ص) گفت مانعى ندارد نگاهى به سوى آنها بیفکنم تا بگذارند استلام حجر الاسود کنم. آیات فوق نازل شد و از این کار نهی کرد.2- قریش به پیامبر(ص) پیشنهاد کرد: دست از ناسزاگوئى به خدایان ما بردار و ... تا به سخنانت گوش فرا دهیم. پیامبر(ص) به امید این که آنها مسلمان شوند، در فکر بود که خواسته آنان را بپذیرد که این آیات او را برحذر داشت.

ابوسعید جنّابى که از طرف عبدان برای تبلیغ اسماعیلیه به بحرین رفته بود در سال 286 ق بر آنجا مسلط شد و حکومت قرامطه بحرین را تشکیل داد. پس از او پسر بزرگش سعید و سپس ابوطاهر طبق سفارش ابوسعید حکومت کردند. ابوطاهر در سال 317 ق به مکّه لشگر کشید و بى رحمانه به کشتار حاجیان در مکه پرداخت و کشتگان را در چاه زمزم ریخت. حجرالاسود، پرده هاى کعبه و درب آن را کنده و با خود به لحساء برد. ابوطاهر در سال 332 هـ به مرض آبله درگذشت. با مرگ او قرامطه بحرین شکوه خود را از دست داد.

مطابق روايات، حضرت مهدي(عج) بعد از ظهور ابتدا بين ركن و مقام خطبه اى خوانده، آن گاه مردم را به بيعت با خود دعوت مى نمايد. امام باقر(ع) می فرماید: «همانا او به سوى مسجد الحرام به حركت در مى آيد و در آنجا كنار مقام ابراهيم چهار ركعت نماز مى گزارد و با تكيه بر حجر الاسود حمد خدا و ثناى او را به جاى آورده و يادى نيز از پيامبر(ص) كرده و بر او درود مى فرستد. آن گاه سخنى را آغاز خواهد كرد كه هرگز كسى چنين سخن نگفته است ...».