در آیات متعدد قرآن، پس از وجوب اطاعت پروردگار، بلافاصله اطاعت پیامبر(ص) و ائمه معصوین را ضروری برمی شمارد و پیروی از معبودهای دیگر را نهی می کند و این مفهوم، همان توحید در اطاعت و حاکمیت است. این آیات پیروی از این فرامین را نشانه ایمان، و سرپیچی، پیشی گرفتن و تأخّر را گمراهی آشکار می داند.

بعضی می گویند: با وجود قرآن نیاز به احادیث نداریم، مخصوصا که در میان آن ها احادیث ضعیف و جعلی هم وجود دارد. با توجه به چند نکته جواب این مسأله روشن می شود: 1- منکران سنت و حدیث صحیح، در واقع منکر قرآن محسوب مى شوند. زیرا قرآن فرمان پیامبر را همچون فرمان خدا واجب الاطاعه می داند. 2- قرآن کلیات را بیان نموده و سنت، جزئیات را و لذا قرآن بدون سنّت، غیر قابل عمل و اجرا می شود. 3- درست است که دست جاعلان به سوى احادیث اسلامى دراز شده، اما با کمک علم رجال و درایه، حدیث صحیح از غیر صحیح مشخص می شود.

شیعه این آیه را در مقام استدلال بر امامت على(ع) ذکر کرده، ولی آلوسی چند اشکال بیان کرده: 1- وجوب محبت، دلیل بر وجوب اطاعت نیست. 2- هر شخص واجب الاطاعه اى، داراى مقام امامت نیست و ... اما علما از این اشکالات پاسخ داده اند: 1- محبت اهل بیت که هم طراز رسالت قرار داده شده وجوب اطاعت را در پی دارد. 2- وجوب اطاعتى که پاداش رسالت و متناسب با آن است، جز امامت نمى تواند باشد و... .