در لحظه تولّد، دگرگونى‌هاى عجيبى در سيستم زندگی نوزاد، ظاهر مى ‌شود كه براى سازگاری او با محيط جديد، كاملا ضرورى است؛ از جمله اینکه به محض تولد نوزاد، سیستم گردش خون دگرگون می شود و بند ناف كه مسیر تغذيه «جنين» بود پس از تولد قطع شده و به تدريج خشک شده و می افتد. در واقع به هنگام تولّد همان‌ طور كه راه دريافت اكسيژن عوض مى ‌شود، راه تغذيه نيز ناگهان عوض شده و دهان، معده و روده‌ها كه در دوران جنينى آماده شده است ناگهان به كار مى ‌افتند؛ و اين يكى ديگر از شگفتى ‌هاى آفرينش انسان است.

به صورت دقیق هيچ‌ كس نمى‌تواند لحظه تولّد را تعيين كند؛ و پيش ‌بينى اطبّا جنبه تخمينى و تقریبی دارد. خداوند در این باره می فرماید: «خدا از جنين‌هايى كه هر مؤنث حمل مى‌ كند آگاه است، و نيز از آنچه رحم‌ ها كم مى ‌كنند [و قبل از موعد معمول مى‌ زايند] و هم از آنچه افزون مى ‌كنند [بعد از موعد مى ‌زايند] با خبر است». بر اساس ظاهر آیه، تنها خداوند لحظه تولد را می داند، و برای اين كه تصوّر نشود اين كم و زيادها بى ‌حساب و بى‌ دليل است، مى‌افزايد: «هر چيز نزد او اندازه و مقدار معينى دارد».