زندگی بخش بودن خداوند در جهات مختلف تجلّى كرده است. او در كنار حيات مادي، حيات معنوى و روحانى را ایجاد كرد و آن را از طريق وحى و ارسال انبياء پايه گذارى نمود. از اين مرحله فراتر، حيات بخشى او در قيامت است كه به استخوان هاى پوسيده، لباس حيات جاودانى و ابدى ای مى پوشاند که هيچ گونه فنایی در آن راه ندارد. پيام اين توصيف خداوند به این وصف، دو چيز است يكي اين كه سرچشمه هرگونه حيات از اوست و ديگر اینکه تخلّق به اين صفت، سرچشمه كمك نمودن به حيات مادى و معنوى انسان ها است.

به گفته راغب در مفردات «حيات» در معانى مختلفى به كار مى ‌رود؛ حيات نباتى(زندگى گياهان) حيات حسّى(زندگى حيوانات) حيات عقلانى(زندگى انسان‌ ها)، حيات به معنى برطرف شدن غم و اندوه، حيات اخروى و جاودانى، و حياتى كه به عنوان يكى از اوصاف الهى ذكر مى‌ شود؛ و براى هريك از آنها شاهدى از آيات قرآن مى ‌آورد. ولى در مقائيس اللّغة براى اين واژه دو معنى اصلى ذكر مى ‌كند: که يكى حيات در مقابل مرگ، و ديگرى حياء، نقطه مقابل وقاحت و بى‌شرمى است.