در منابع اهل سنت و شیعه از پیامبر(ص) نقل شده که، منظور از قربى اهل بیت و نزدیکان پیامبرند. مثلا در کتاب فضائل الصحابه، مستدرک الصحیحین، الدُرّ المنثور، شواهد التنزیل و... این مطلب بیان شده است.
منظور از ذوى القربى، نزدیکان پیغمبر(ص) است و محبت آنها وسیله اى براى قبول امامت و رهبرى ائمه معصومین(ع) و پشتوانه اى بر اداى رسالت است. و معنی که برخی علماء بیان کرده اند مثل اطاعت الهی و محبت به بستگان خود و...، نه با محتواى آیه سازگار است و نه با شأن نزول و سایر قرائن تاریخى و روائى.
«عَمرو بن جَمُوح» که پيرمردی بزرگ و ثروتمند بود، از پیامبر(ص) پرسيد: از چه چيز و به چه کسانى صدقه بدهم؟ آيه فوق نازل و پاسخش را گفت.
قالَ الصّادقُ عليه السّلام :
مَنْ ذُکِرْنا عِنْدَهُ فَفاضَتْ عَيْناهُ حَرَّمَ اللّهُ وَجْهَهُ عَلَى النّارِ.
نزد هر کس که از ما (و مظلوميت ما) ياد شود و چشمانش پر از اشک گردد، خداوند چهره اش را بر آتش دوزخ حرام مى کند.
بحارالانوار، ج 44، ص 285