قرآن تاكيد دارد كه «اراده» خداوند از وجود اشياء جدا نيست و به محض اين كه اراده كند بر طبق اراده او اشیاء ايجاد مى شوند. البتّه مفهوم اين سخن آن نيست كه این اشیاء در يك لحظه به وجود مى‌ آيند؛ بلكه منظور اين است كه بر طبق اراده و فرمان خدا بدون يك لحظه تأخير و تقديم حاصل مى‌ شوند. حتّى تعبير به «كُنْ»؛ (موجود باش) نيز از تنگى سخن و عدم گنجايش الفاظ است؛ و الاّ بعد از تعلّق اراده خداوند به چيزى، بلافاصله تحقّق مى يابد و اراده او نيز به يك معنا عين ذات او است و به يك معنی عين فعل او است.

منظور از امر و فرمان الهی در آیه «کن فیکون» امر لفظی نیست. بلکه منظور، تعلق اراده به ایجاد و ابداع چیزی است. تعبیر به کلمه «کن» به خاطر کوتاهی تعبیر و سریعتر بودن آن است. همه اینها بیانگر تحقق سریع اشیاء بعد از تعلق اراده الهی است. اگر پای لفظ به میان آید برای ایجاد «کن»، «کن» دیگر لازم است و موجب تسلسل می شود، ضمن اینکه چگونه چیزی که معدوم است مورد خطاب قرار می گیرد؟