زَیْد الخیر و عدىّ بن حاتم به پیامبر(ص) گفتند: ما جمعیتی هستیم که با سگ ها و بازهاى شکارى صید مى کنیم، سگ هاى شکارى ما حیوانات وحشى حلال گوشت را مى گیرند، بعضى از آنها زنده به دست ما مى رسد، آنها را سر مى بریم، ولى بعضى از آنها به وسیله سگ ها کشته مى شوند و ما فرصت ذبح آنها را پیدا نمى کنیم، تکلیف چیست؟ آیه فوق نازل شد و به آنها پاسخ داد.
وحشى به پیامبر(ص) نوشت که پشیمان شده ام ولی مرتکب گناهان زیادی شده ام پس خود را واجد ایمان نمى دانم. در اینجا آیه «اِلاّ مَنْ تابَ وَ عَمِلَ عَمَلاً صالِحاً... » نازل شد. در پاسخ نوشت: می ترسم عمل صالح انجام ندهم. و آیه مورد بحث نازل شد. باز نوشت: می ترسم تحت مشیت الهی قرار نگیرم. در اینجا آیه «یا عِبادِىَ الَّذِیْنَ أَسْرَفُوا عَلى أَنْفُسِهِم ...» نازل شد. بعد از آن وحشى مسلمان شد.
قال الصّادق عليه السّلام :
ما مِنْ اَحَدٍ قالَ فى الحُسَينِ شِعْراً فَبَکى وَ اَبکْى بِهِ اِلاّ اَوْجَبَ اللّهُ لَهُ الْجَنّةً وَ غَفَرَ لَهُ.
هيچ کس نيست که درباره حسين عليه السّلام شعرى بسرايد و بگريد و با آن بگرياند مگر آن که خداوند، بهشت را بر او واجب مى کند و او را مى آمرزد.
رجال شيخ طوسى ، ص 289