آیه 60 سوره حج زمانی نازل شد که جمعى از مشرکان «مکّه» دو شب به پایان ماه «محرم» تصمیم گرفتند با مسلمانان وارد جنگ شوند. مسلمانان نخست با اصرار از آنها خواستند: در این ماه حرام جنگ را آغاز نکنند، ولى آنها گوش ندادند، ناچار مسلمانان براى دفاع از خود مردانه جنگیدند و خداوند آنها را پیروز کرد.

«نَسیء» (بر وزن کثیر) از ماده «نَسْ» به معنى تأخیر انداختن است. در جاهليت گاهى يکى از ماه هاى حرام را به تأخير مى انداختند، مثلاً به جاى محرم، صفر را انتخاب مى کردند؛ به نظر آنها تحمل سه ماه متوالي حرام، مايه تضعيف روح جنگجوئى آنها بود. يا اينکه جاى ماه«ذى الحجة» را بعلت گرماي هوا و یا براي تجارت تغيير مي دادند. قرآن اين کار را«زيادى در کفر» شمرده است.

آیه 190 بقره نخستین آیه درباره جنگ با دشمنان اسلام است. پس از نزول این آیه، پیغمبر(ص) با مشرکینی که از در پیکار در آمدند، پیکار و نسبت به آنان که پیکار نداشتند، نمی جنگیدند. برخی از مفسرین نیز معتقدند یک سال بعد از صلح حدیبیه پیامبر(ص) از مقاتله ای که ممکن بود در ماه حرام با مشرکین داشته باشد، نگران بود، که این آیه نازل شد و دستور داد: اگر دشمن نبرد را شروع کند شما هم در برابر او به مبارزه برخیزید. ولی به نظر مى رسد شأن نزول اوّل، مناسب آیه اوّل، و شأن نزول دوم مناسب آیات بعد است.

این آیات در مورد«سَرِیّه عبداللّه بن جحش» نازل شده است. وقتی پیامبر(ص) او را در مورد جنگ در ماه حرام توبیخ نمود و مسلمانان به سرزنش آنها پرداختند و مشرکان نیز زبان به طعن پیامبر(ص)گشودند، آیه اوّل نازل شد. پس از آن عبداللّه و همراهانش اظهار کردند، براى درک ثواب جهاد،کوشش کرده اند و از پیامبر(ص) پرسیدند: آیا اجر مجاهدان را دارند یا نه؟ که آیه دوم نازل گردید.