در اینکه منظور از پیوستگى و جدایى آسمان و زمین در آیه 30 سوره «انبیاء» چیست؟ سه تفسیر بیان شده: 1- «رتق» اشاره به آغاز خلقت است که جهان به صورت توده واحد عظیمى از بخار سوزان بود و بر اثر انفجارات درونى تجزیه شد و ستاره ها به وجود آمدند. 2ـ منظور از «رتق» یکنواخت بودن مواد جهان است، که با گذشت زمان از هم جدا شدند و ترکیبات جدیدى پیدا کردند. 3ـ اینکه در آغاز بارانى نمى بارید و گیاهى نمى روئید اما خدا هر دو را گشود، از آسمان باران نازل و از زمین انواع گیاهان را رویانید.

رتق و فتق را برخی اشاره به آغاز خلقت دانسته اند و برخی آنرا به یکنواخت بودن مواد جهان تفسیر کرده اند که با گذشت زمان جدا شده و ترکیبات جدیدی پیدا کرده و موجودات مختلف ظاهر شدند، برخی هم گفته اند در آغاز بارانی نمی بارید و زمین به هم پیوسته بود اما خدا از آسمان باران نازل کرد و در زمین گیاهان رویید. بر اساس روایات و با توجه به جایز بودن استعمال لفظ در بیش از یک معنی، مانعی ندارد که هر سه تفسیر مراد باشد.