از دلایل استقلال روح، مسأله وحدت شخصیت در طول عمر آدمى است. علم انسان به وجود خود، علم حضورى است نه علم حصولى، و این مسئله احتیاجی به استدلال ندارد. از سوى دیگر، این «من»، از آغاز تا پایان عمر یک واحد بیشتر نیست، من امروز همان من دیروز و بیست سال قبل مى باشد. یک آدم هفتاد ساله احتمالاً ده بار تمام اجزاى بدن او عوض شده است، روى این حساب، اگر مانند مادى ها انسان را همان جسمش بدانیم، باید این «من» در 70 سال ده بار عوض شده باشد و آن شخص سابق نباشد، در حالى که هیچ وجدانى این سخن را نمی پذیرد.

طبق آیات قرآن، اولیاء الله اعم از پیامبران، فرشتگان و بندگان صالح، به هنگام دعا کردن، سخن خود را با رَبَّنا یا رَبِّى شروع مى کردند. از این تعبیرات فهمیده مى شود بهترین دعا، دعایی است که با ربوبیت الهی آغاز شود. درست است که نام مبارک الله جامع ترین نام هاى خداست ولى از آنجا که تقاضا از محضرش، با مسأله ربوبیت او که از نخستین لحظات وجود انسان آغاز و تا آخر عمر او و بعد از آن ادامه می یابد، تناسب دارد خواندن خداوند به این نام در آغاز دعاها از هر نام دیگر مناسب تر است.