بعد از جنگ بدرعبادة بن صامت خزرجى گفت: من هم پیمانانى از یهود دارم، حال که آنها ما را تهدید به جنگ مى کنند من از آنان برائت مى جویم، وهم پیمانِ من تنها خدا و پیامبر(ص) است. ولى عبداللّه بن أُبَىّ از هم پیمانى با یهود برائت نجست. پیامبر(ص) به او فرمود: در مورد دوستى با یهود بر تو مى ترسم. عبداللّه گفت: من هم با آنها قطع رابطه مى کنم. آيات فوق نازل شد و مسلمانان را از هم پيمانى با يهود و نصارى بر حذر داشت.
این آیات درباره عبداللّه بن ابى و جمعى از منافقان مدینه نازل شد که به یهود بنى نضیر گفتند: شما در دژهاى خود بایستید ما و طایفه بنى قریظه و سایرهم پیمان هاى شما با شما هستیم. همین امر سبب شد که، یهود بنى نضیر بر مخالفت پیامبرتشویق شوند.
بعد از حادثه احد، «کعب بن اشرف» از بزرگان یهود به اتفاق هفتاد نفر از یهودیان به سوى مکّه آمد تا با مشرکان مکّه هم پیمان شوند یکى از اهل مکّه گفت: اگر مى خواهید با شما هم پیمان شویم اول در برابر این دو بت، سجده کنید و به آنها ایمان بیاورید و آنان چنین کردند بعد ابو سفیان رو به «کعب» کرده، گفت: به عقیده تو ما و محمّدکدام به حق نزدیک تریم؟کعب گفت: به خدا سوگند آئین شما از آئین محمّد بهتر است! در این هنگام آیات فوق نازل شد و به آنها پاسخ گفت.
قال الصادق (عليه السلام) :
مَنْ حَجَّ يُرِيدُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ لا يُرِيدُ بِهِ رِيَاءً وَ لا سُمْعَةً غَفَرَ اللَّهُ لَهُ الْبَتَّةَ
کسى که حجّ انجام دهد و خدا را اراده کند و قصد ريا و شهرت طلبى نداشته باشد قطعاً خداوند او را خواهد بخشيد
وسائل الشيعة: 11/109