«تبيين» از مادّه «بين» به معناى فاصله ميان دو چيزى است. سپس به معناى جدايى و آشكار شدن و بعداً در هر كدام از اين دو معنا به طور جداگانه به كار رفته است؛ گاه به معناى جدايى و گاه به معناى ظهور و آشكار شدن. واژه «تبيين» در بسيارى از آيات قرآن به معناى ظهور و انكشاف و وضوح آمده است.

در اینکه منظور از پیوستگى و جدایى آسمان و زمین در آیه 30 سوره «انبیاء» چیست؟ سه تفسیر بیان شده: 1- «رتق» اشاره به آغاز خلقت است که جهان به صورت توده واحد عظیمى از بخار سوزان بود و بر اثر انفجارات درونى تجزیه شد و ستاره ها به وجود آمدند. 2ـ منظور از «رتق» یکنواخت بودن مواد جهان است، که با گذشت زمان از هم جدا شدند و ترکیبات جدیدى پیدا کردند. 3ـ اینکه در آغاز بارانى نمى بارید و گیاهى نمى روئید اما خدا هر دو را گشود، از آسمان باران نازل و از زمین انواع گیاهان را رویانید.