ابوسفيان و ابوجهل و اخنس بن شريق، شبى از شب ها براى شنيدن قرآن مخفيانه نزد خانه پيامبر(ص) آمدند، هر كدام در گوشه اى پنهان شدند، بى آنكه ديگرى با خبر شود و تا صبح گوش به تلاوت قرآن سپردند و هنگام طلوع فجر متفرق شدند. در جاده، يكديگر را ديدند، هر كدام ديگرى را سرزنش كردند و گفتند: «ديگر اين كار را تكرار نكنيد كه اگر بعضى از سفيهان شما اين منظره را ببينند؛ افكارى براى آنها پيدا مى شود»! شب ديگر همين كار را تكرار كردند و سرزنش ها و قرارداد را مطرح كردند، و... . شب سوم نيز همين مسأله دقيقاً تكرار شد.

این آیات درباره ولید بن مغیره یا اخنس بن شریق یا امیة بن خلف یا عاص بن وائل نازل شده است، که در پشت سر پیامبر(ص)غیبت مى کرد و در پیش رو طعن و استهزاء مى نمود.

«اخنس بن شريق» منافقي زيبا و خوش زبان که تظاهر به دوستى پيامبر(ص) و مسلماني نموده و به حکم ظاهر مورد محبت پيامبر(ص) قرار مى گرفت، در يک ماجرا زراعت مسلمانان را آتش زد و چهارپايان آنان را کشت.  که آيات فوق نازل شد و ماهيتش را آشکارنمود.