چند عامل است كه باعث دوام حزن و اندوه مي شود. يكي از اين عوامل، چشم دوختن به آنچه مردم در اختيارشان است مي باشد و عامل ديگر، غضب كردن و خشمناك شدن بر كسى است كه قدرت مبارزه و ضربه زدن به او را نداريم. در روايت آمده: «كسى كه خشم و غضب كند بر كسى كه قدرت ضرر زدن به او را ندارد، اندوه خود را طولانى و نفس خود را در عذاب قرار داده است».
تباکی یعنی انسان در مواقعی که اشک چشمی ندارد، حالت گریه به خود گرفته، و با حالت حزن و اندوه، در مجالس عزای امام حسین(ع) حاضر شده و با آشنایی با اهداف آن حضرت، از پاداش معنوی آن نیز برخوردار گردد.
مفسران در ذیل آيه 30 سوره«فصّلت»، گفته اند: «خوف» و ترس، مربوط به حوادث بیمناک آینده و«حزن» و اندوه، مربوط به حوادث ناگوار گذشته است. به این ترتیب فرشتگان به آنها مى گویند: نه از حوادث سختى که در پیش دارید، چه در دنیا و چه در هنگام مرگ و چه در مراحل رستاخیز، نگران باشید. و نه از گناهان گذشته خود یا فرزندانى که از شما در دنیا باقى مى مانند غمى به دل راه دهید.
الإمامُ علىٌّ(عليه السلام)
إيّاکَ أَنْ تُخْدَعَ عَن دارِ الْقَرارِ
مبادا از سراى باقى غافل مانى
ميزان الحکمه، جلد 1، ص 54