این سوره بر دو محور اساسى دور مى زند: یکى برترى اسلام بر تمام آئینهاى آسمانى، و تضمین بقاء و جاودانگى آن از سوى خداوند، و دیگر لزوم جهاد در طریق حفظ و پیشرفت این آئین. مباحث دیگر این سوره مانند: پیمان شکنى بنى اسرائیل؛ بشارت «مسیح» به ظهور اسلام و زندگى «حواریین» و ... نیز در راستای همین مباحث می باشد.
یهود دو ایراد بر پیامبر(ص) داشتند 1- گوشت و شیر شتر در آئین ابراهیم(ع) حرام بوده، و یهود هم آنها را حرام مى دانند. پس چگونه کسى که آنها را حرام نمى داند دم از آئین ابراهیم مى زند؟ 2- تمام پیامبرانى که از دودمان اسحاق بودند به سوى بیت المقدس نماز مى خواندند، پس چگونه کسى که خود را وفادار به آئین پیامبران گذشته می داند کعبه را قبله گاه خود انتخاب کرده است؟ آیات فوق نازل شد و به آنها پاسخ داد.
قال الرضا عليه السلام :
«ان يوم الحسين اقرح جفوننا و اسبل دموعنا و اذل عزيزنا بارض کرب و بلاء و اورثناءالکرب و البلاء الي يوم الانقضاء»
بحارالانوار، ج 44، ص 284