عبدالله بن حسن کوچکترین فرزند امام مجتبی(ع) بود که در واقعه عاشورا یازده سال سن داشت. وی وقتی حضرت اباعبدالله(ع) را در قتلگاه دید که از هر طرف در محاصره سپاه کوفه است، خود را به عموی خود رساند و دست خود را مانع برخورد ضربه شمشیر یکی از قاتلان امام حسین(ع) کرد و دستش قطع شد و همان جا در آغوش سیدالشهدا  با تیر حرمله به شهادت رسید.

هنگامى كه امام(ع) شهادت خاندان وفرزندانش را ديد در هنگام وداع با خیام فرمود: «فرزند خردسالم على را به من بدهيد تا با او وداع كنم». هنوز طفل در آغوش امام آرام نگرفته بود كه حرملة بن كاهل اسدى او را هدف قرار داد و گلوى او را دريد.

در نقل دیگری آمده: چون این طفل تشنه لب بود امام(ع) طفلش را گرفت و به سوى دشمن روانه شد و از آن ها برای طفلش طلب آب کرد، كه بناگاه تيرى از سوى حرملة بن كامل اسدى حلقوم طفل را پاره كرد و از گوش تا گوش را دريد.