ابن زیاد طی نامه ای یزید را از شهادت امام حسین(ع) با خبر کرد و او دستور داد سرهای شهدا را به همراه اسرا به شام بفرستد و آن ملعون، خاندان رسول الله(ص) را همانند اسرای بلاد کفر به شام روانه کرد.

پس از شهادت امام حسین(ع) چون غارتگران کوفی بر خیام حرم حمله ور شدند و زینت های زنان را به یغما بردند، تنها يك زن از قبيله بكر بن وائل كه با شوهرش در سپاه ابن سعد بود اين جسارت و بى حرمتى را تحمل نكرد و فرياد حمايت از دختران و زنان رسول خدا را سر داد، شمشير گرفت و قبيله اش را مخاطب ساخت و گفت: به خونخواهى رسول خدا بپاخيزيد. شوهرش آمد و او را به جايگاهش برگرداند.
اين اولين فرياد خونخواهى از خون هاى به نا حق ريخته مظلومان كربلا بود كه از حلقوم زنى خارج مى شد.
 

انتشار اخبار كربلا و اوج مظلوميّت امام حسين(ع) و يارانش و نهايت قساوتى كه در شهادت آنان و اسارت خاندان پاكش آشكار شده بود، سبب نفرت مسلمانان از دستگاه خلافت يزيد شد. كشتن شخصيّتی چون امام(ع) موجى را در میان امت به وجود آورد، که با مرگ دیگران محقق نمی شد. از سوى دیگر، حركت انقلابى امام(ع)، با ياران اندك و تسليم ناپذيرى در برابر آن همه لشكر مجهّز، به مسلمانان جرأت و جسارت بخشيد و براى مسلمانان، مسأله مرگ و شهادت را امرى افتخارآميز كرد.