در روایات، بحث های گسترده ای در زمینه «مزاح» وجود دارد؛ بعضی از روایات به آن توصیه کرده و بعضی بشدت از آن نهى کرده اند. در جمع اين روايات بايد گفت: مزاح، امرى بسيار ظریف و دقیق است؛ چون همانطور که جزئی از حسن خلق محسوب می شود، با خروج از اعتدال، آثار ويرانگر و مخرّبی دارد. مزاح، اگر در حد اعتدال و صرفاً براى شادى قلب مؤمنین باشد و تمام جهات شرعى در آن رعايت گردد، مورد رضاى خداوند است؛ اما اگر به قصد انتقام جويى، بردن آبروى اشخاص، كينه توزى و ... باشد، بسيار زشت و ناجوانمردانه است.

حسن خلق به معني گشاده رويى و زبان نرم، يکي از فضايل اخلاقى است كه در پيشبرد روابط اجتماعى بسيار مؤثر است. روايات بسيار در اين زمينه، نشان از اهمّيت اين موضوع در سرنوشت فرد و جامعه دارد. امام على(ع) مي فرمايند: «سرلوحه نامه عمل انسان با ايمان حسن خلق او است». از سویی بسیاری از موفقيت های پيامبر(ص) مرهون همين فضيلت بوده و فقدان آن، علت شكست بسيارى از رهبران جامعه مي باشد. برخي روايات حسن خلق را هم سنگ تقوا قرار داده و از آن به عنوان يكى از دو عامل اصلى ورود به بهشت نام می برند.