امام مجتبى(ع) هنگامی که ناگزیر شد با معاویه کنار آید، هدف های خود را در متن صلح نامه ذکر کرد. مواردی همچون حکومت بر طبق قرآن و سنّت پیامبر(ص) و برگشت خلافت به اهل بیت(ع)، بعد از مرگ معاویه و برداشتن سبّ و لعن امیر مومنان(ع) و دیگر مواد آن، همه دلیل استفاده حدّاکثری امام(ع) از صلح بود. در ضمن این صلح باعث روشن شدن چهره واقعی بنی امیه برای مردم شد.
معاویه پس از تثبیت ارکان قدرت خویش، امام مجتبى(ع) را مسموم ساخت. او برخلاف مفاد صلح نامه و تمام اصول انسانى و دینى، اقددام به کشتار وسیع شیعیان کرد؛ تا با از میان برداشتن مخالفان، راه را براى خودکامگى هایش هموارتر سازد. معاویه، زیاد بن ابیه را به فرمانداری کوفه منصوب کرد، او که شیعیان را به خوبی می شناخت بسیاری از آنان را به قتل رساند.
امام مجتبى(ع) در پاسخ شخصى که به صلح آن حضرت اعتراض کرد، فرمود: «من به این علت حکومت و زمامدارى را به معاویه واگذار کردم که اعوان و یارانى براى جنگ با وى نداشتم. اگر یارانى داشتم شبانه روز با او مى جنگیدم».
امام حسین(ع) در نوجوانى، از موضع گیری هاى سیاسى پدر خود پیروى و حمایت مى کرد و در دوران خلافت پدرش، علی(ع)، در صحنه هاى سیاسى و نظامى در کنار آن حضرت قرار داشت و در هر سه جنگ ایشان، شرکت فعال داشت. او پس از شهادت پدر در کنار برادر خویش بود و در صحنه نظامى و پیشروى به سوى سپاه شام حضور داشت، و در جریان پیشنهاد صلح، طرف مشورت برادر بود.
امام سجاد(ع) فرزند حسين بن على(ع)، سال 38 قمرى ديده به جهان گشود. مشهورترين القاب ایشان «زين العابدين» و «سجاد» است. حدود دو سال از خلافت جدش امير مؤمنان(ع) و ده سال حوادث دوران امامت امام مجتبى(ع) و ده سال از دوران امامت پدرش حسين بن على(ع) درک کرد. در محرم سال 61 هجرى در كربلا حضور داشت. پس از فاجعه كربلا كه امامت به او رسيد، همراه ديگر اسيران به كوفه و شام برده شد. او در اين سفر با سخنرانيهاى آتشين خود حكومت يزيد را رسوا ساخت. در سال 94 يا 95 هجرى در مدینه به شهادت رسيد.
قالَ الباقر عليه السّلام :
بَلا فى اِثْنَيْنِ مِنْ اَصْحابِهِ قالَ: فَلمّا مَرَّبِها تَرَقْرَقَتْ عَيْناهُ لِلْبُکاءِ ثُمَّ قالَ: هذا مَناخُ رِکابِهِمْ وَ هذا مُلْقى رِحالِهِمْ وَهيهُنا تُهْراقُ دِماؤُهُمْ، طوبى لَکِ مِنْ تُرْبَةٍ عَلَيْکِ تُهْراقُ دِماءُ الاحِبَّةِ.
بحارالانوار، ج 44، ص 258