امام علي(ع) با توصیه به شناخت «همسفر» و «همسایه» می فرماید: «پيش از سفر ببين كه همسفرت كيست و پيش از انتخاب خانه ببين كه همسايه ات كيست». در حقیقت اين سخن امام(ع) واقعيتى است كه بارها آن را تجربه كرده ایم؛ زيرا غالبا به هنگام سفر پرده ها كنار رفته و درون اشخاص آشکار مى شود. آری همسفر نادرست، بى تقوی و يا بخيل و بدخُلق، آرامش را از انسان سلب مى كند، همانند همسايگان بد که سبب سلب آرامش انسان حتى در خانه اش می شوند.

«عمل» سرمايه است و باید آن را حفظ کرد. انسان عملى را كه براى خدا و مخفيانه انجام می دهد نبايد براى مردم ذكر كند؛ زیرا به فرموده امام باقر(ع) عملی را که انسان به رخ مردم بكشد عملى ريائى براى او ثبت مى شود. عمل چه نيك و چه بد همسفر آخرت انسان است. در روایت پیامبر(ص) آمده که سه چيز ميت را مشايعت مى كند، يكى اهل و عيال و ديگری ثروت و سومى عمل انسان است از میان آنها تنها عمل است که با او مى ماند. همچنین امام باقر(ع) فرمودند: «عمل صالح به بهشت رفته و جايگاه صاحبش را مهيا مى كند».

بر اساس قرآن، اولیاى خدا دو گونه اند: ولىّ آشکار که مردم او را مى شناسند، و ولىّ پنهان از چشم مردم، که کسى او را نمى شناسد، هر چند در میان مردم به سر مى برد و احوال و اخبار مردم را مى داند. در سوره کهف، از هر دو گونه اولیاى خدا یاد شده است یکى حضرت موسى و دیگرى همسفر او، و امام مهدی(ع) همچون آن همسفر موسى، ولىّ ناشناخته الهى در نظر مردم است، که در روایات به خورشید پشت ابر تشبیه شده است.