امام علي(ع) در خطبه 91، به سراغ کوچکترین موجودات جهان می رود و يادآور مي شود كه علم و آگاهی خداوند به حدي است كه از درون لانه هاى تابستانى مورچگان، خانه هاى زمستانى حشرات، آهنگ اندوهبار زنان غمديده، صداى آهسته گام ها، جايگاه پرورش ميوه ها در درون غلاف شكوفه ها، مخفى گاه هاى وحوش در درون غارهاى كوه ها و اعماق درّه ها، نهانگاه پشه ها در ميان ساقه ها و پوست هاى درختان، محلّ پيوستگى برگ ها به شاخه ها و از جاى حركت نطفه ها از صلب پدران و آميزش با نطفه مادران در درون رحم ها مطّلع است.

امام(ع) «درّه ها» را یکی از نعمت های بزرگ خداوند براى زندگى انسانها در روى زمين می داند. با مختصر دقّتى بر صفحه زمين روشن مى شود كه خداوند به وسيله كوه ها هرگز سدّ معبر ايجاد نكرده و قطعات و بخش هاى زمين را جدای از هم و غیر قابل دست یابی نیافریده؛ بلكه همه جا و در همه حال شكاف ها و جادّه هايى در لابلاى آنها به وجود آورده و تمام روى زمين را به هم پیوند داده تا این که هم مسیر عبور باشد و هم اشکال مختلف آن نشانه هایی برای انسان ها باشد تا از گم کردن راه در امان بمانند.